To nie mój świat

ZŁAMANA

Zrodzona w czasie konwenansów
I romantycznej namiętności,
Wśród balów, bohaterów, nieszczęść,
Lecz jakże wielkiej miłości.

Wyrwana ze swego świata
Trafiła do czasu kiedy,
Miłość nie wszystko wybacza,
Bo nie ma miłości wtedy.

Tęskniła za ideałem,
Mickiewiczowskim oddaniem,
Norwidową tęsknotą,
Szopenowskim graniem.

Chybiona rzeczywistość,
Nihilizm- już nie wróg.
Nienawiść, żądza, zawiść,
Się wkradły za każdy próg.

Świat ballad i poetyckiego trwania,
Świat oddania, płakania, myślenia
Świat magiczny bez współczesnego zakłamania,
W którym ludzi się nie wycenia.

I gorzko płakała, gdy otworzywszy oczy,
Obudziła się w tym świecie, a był środek nocy.
Przejeżdżający samochód zaryknął w sztuczne okno.
Na dworze było deszczowo, ciemnawo, bardzo mokro.

I zasnąć próbowała i wrócić gdzie jej dom.
Gdzie Werter zrozpaczony przestrzelił głowę swą,
Gdzie Gustaw depresyjny, snująca nocna mara,
Gdzie Laura Słowackiego, a dla niej każda ofiara.

Lecz przyszło jej zostać w tym czasie,
Gdzie tylko jedne skłonności
Determinują kochanie,
A nie potrzeba miłości.

Laj-Laj

Wiesz, ten wiersz jest naprawdę cudowny. Forma, treść i to "coś". Tematyka dość nietypowa i świetny pomysł. Wyraźnie wyodrębniony początek i zakończenie. Genialny! Brawo! Wink

Pozdrawiam!
P.S. Bardzo szybko się rozwijasz poetycko Very Happy