Prawda

Broszka

Prawda

zawsze była lekko
wymięta i smutna
nikomu nie opowiadała
o trudnym dzieciństwie
wychodzenia i dociekania
naprzeciw miłości
w postrzępionym ubraniu
bytu i niebytu
taniego słowa

wszyscy jej
miłośnicy i fanatycy
woleli ją zgrabnie
wymijać i momentami
wyprzedzać
miotała się więc
w szarej pustce
własnych myśli
chwytała uparcie
nadziei
ścinała co noc włosy
by mieć co robić

czasami wyciągali ją
dłużnicy i heretycy i posłowie
u stóp kaplicy i konfesjonału
ujawniając
światu i bogu
piekielne próby
nawlekania na nitkę
kłamstwa
będąc oczarowanymi
jego krótkimi nogami

wylatywała z nich
i zostawała w nieszczerej pokucie
modląc się czasami
o prawo do wolności
konstytucji
wyznawania samej siebie
bytu

05.03.08

Hien

Uosobienie prawdy nawet mi się podoba, jednak razi kompletny brak interpunkcji i rymów. Nie przepadam za wierszami, które od prozy w zasadzie różnią się tylko ilością enterów. Same słowa są nawet niezłe, ale ja bym ten wiersz przeredagowała - na bardziej emocjonalny, bardziej zwięzły i melodyjny. Te zbite w jedną linijkę trzy określenia tu i ówdzie bym za to rozbudowała. Tworzą bezsensowny tłok słowny moim zdaniem i są nieładne.

Broszka

Naprawdę kiedyś sie przełamie i zaczne ku publice pisać wiersze rymowane z użyciem pełnej interpunkcji(bo widzę, że jest pożądana).
Ujęłaś właśnie to, czego ja w tym utworze nie umiałam wyczuć i w związku z tym pozbyć się tego.
No dziękuje w każdym razie.