Pewna para

Hastati

przyszła pewna para
ona z posiwiałymi włosami
on z siwym wąsem i laską
którą podpierał się
od lat dwudziestu pięciu
ona wspierana
przez jego wątłe ramię
szła gdzie ją prowadził
jak za dawnych lat
odkrywali swą miłość
na nowo...

Craig Liath

Lekko nostalgiczny ale z nutką sentymentalnej radości ( uch, niedługo zacznę porównywać uczucia do przypraw).
Po prostu całkiem przyjemny. Gratuluję.

Pierre de Ronsard

Wszystko można zmienić na prozę i stworzyć z tego 2 zdania, które czyta się dość ciepło (z racji tematyki i sposobu przedstawienia).
Przyszła pewna para. Ona z posiwiałymi włosami, on z siwym wąsem i laską, którą podpierał się od dwudziestu pięciu lat. Ona, wspierana przez jego wątłe ramię szła, gdzie ją prowadził (...).
Ale to tylko jeden punkt widzenia, dosyć ograniczony. Podoba mi się ten rodzaj przerzutni, kiedy to wers może być częścią myśli wersu poprzedniego, jak i następnego (nazwa wyleciała mi z głowy). I tu konstrukcja jest dosyć skomplikowana w zestawieniu z treścią. Zresztą, wiersz ma to do siebie, że znaki interpunkcyjne można wstawić równocześnie w kilka miejsc, a to kolejny plus.
Mania wstawiania wielokropka w wierszu, gdzie brakuje innych znaków interpunkcyjnych? Bez wielokropka byłoby zupełnie poprawnie. Wielokropek to patetyczność (mam nadzieję, że nie dążymy do zrobienia z tego słowa kalki angielskiej) i trochę na siłę wstawione niedopowiedzenie. Inwersja nie zawsze powoduje, że styl będzie piękniejszy.
Mógłbym się przyczepić do niezgodności czasów, ale w poezji można to sobie podarować. Niemniej treść taka sobie, tzn mało odkrywcza i oryginalna, za to forma - jestem pod lekkim wrażeniem (poza tym ostatnim wielokropkiem, który psuje całość i wtrąca wiersz w otchłań zadufano-wydumanej poezji gimnazjalnej)

Pozdrawiam Smile

Chętnie poczytam Twoje kolejne białe wiersze, na każdy temat (bo temat to wyłącznie sprawa autora).