Muszę wyjść...

Armon

Musze wyjść

Naprzeciw troskom

Wyrwać kierownicę życia z rąk ludzi dwulicowych

Jestem człowiekiem - "bluźnisz" powiadam sobie,

wciąż sterowany, zatraciłem swoje "ja".

Krztuszę się cielesnością, wciąż gram w podlej sztuce zwanej życiem
bez perspektyw na przyszłość

Chyba pora uszczęśliwić innych,
przecież nie daje sobie rady z powierzona mi misją.

Będę winny.

Gdy otwarłem klatkę, duszy juz nie było...

Craig Liath

Hm, pierwsze wrażenie?
Chaotyczny.
Po przeczytaniu pierwszy raz miałam wrażenie, że są to zlepki wielu wierszy z których próbowano stworzyć jeden.
Za to przeczytane głośno, za drugim razem wydało mi się bardziej sensowne.
W sumie podoba mi się, mimo chaosu który w tym wierszu rządzi. Ma on w sobie coś, co sprawia, że na zmianę zgrzytam zębami nad formą i uśmiecham się nad treścią.
Ogólnie, pomijając małe błędy, jest dobrze. Mogłoby być lepiej, ale wystarczy trochę popracować.
Pozdrawiam Chybotliwa o poranku Wink

P.S. I nie wiem czemu, ale przypomina mi to coś na kształt dialogu między dwoma "osobami".

kasieńka

Jak dla mnie... to to jest wyznanie Anioła Stróża Ziemi* albo jakiegoś państwa, który jest w ludzkiej postaci i nie radzi sobie z powierzonym mu zadaniem. Tylko ostatnie zdanie nie jest jego. Bardzo dobre. Absorbujące. I ładnie napisane Smile

*tak sobie powiedziałam Anioła Stróża. Równie dobrze może to być jakiś dobry duch albo coś ;p