mowię "nie" wspomnieniom

ZŁAMANA

Cień padł na każde me wspomnienie, na miękkość Twoich słów
Otoczył nicią zapomnienia każdy wydeptywany próg
Okrył woalem z liści jesiennych chwilowe uniesienia
Dał odczuć radość i ponurość w każdej chwili istnienia

Jesienny powiew z nad Atlantyku przewiercił moje ubranie
Twój wzrok dziś na mnie, mój wzrok na Tobie
To jest najgorsze skaranie
Mój but w kałuży, gołąb na dachu, guma na fortepianie
Wszystko to takie proste i głupie
Jak moje wciąż wspominanie

Laj-Laj

No tak, tytuł mówi wszystko:) Bardzo mi się podoba ten but w kałuży, gołąb na dachu i guma na fortepianie. Przemawia do mnie taka "prostota dnia codziennego" Wink

Dlatego wiersz jest dobry, bo nie ma niepotrzebnego patosu.
Poza tym widzę, że powoli zaczynasz się skłaniać do rymów, co mnie - który uważa, że rymy są solą poezji - bardzo, ale to bardzo cieszy:) Osobiście wywaliłbym tylko słowo "wciąż" z ostatniej linijki, bo brzmi tam trochę sztucznie i zgrzyta jak ziarnko piasku w trybach dobrze pracującej maszyny. Wers będzie wtedy krótszy, ale będzie to brzmiało jak pewne niedopowiedzenie. Chyba, że się uprzesz przy tym, ale może lepiej "Jak ciągłe me wspominanie" Smile

Jak uważasz...
Ogólnie szkoda, że wiersz taki krótki, ale za to obfity w ciekawe metafory i generalnie mający Sens. Przez duże "S" Wink

Well done!