mijając ulicą

ZŁAMANA

Mijam każdego dnia ludzi zwykłych
Zmęczonych ośmiogodzinną pracą
Kobiety obciążone torbami
Snujących się po parku staruszków
Tych co życie przeżyli co żyją
Kobiety w ciąży co noszą w sobie
Zarodek przyszłych wieków
Z miłości i do miłości przeznaczając
Ich małe wątłe ciałka

Mijam ulice pełne sztucznego blasku
Nawet najjaskrawsze światło nie rozświetla mroku
Nawet najpiękniejsza muzyka nie porusza
Każda myśl nie ma skrzydeł
Każde marzenie upada nim powstanie
By istnieć i nadawać sens
Myśl moja przykleiła się do głowy
Jak włos do gardła i dusi i męczy
Że iść ulicą zawsze mi będzie przeznaczone
sama

Laj-Laj

Nie wiem jak długo to pisałaś, ale sprawia wrażenie przemyślanego. Bardzo mi się podoba konstrukcja, która jest sensowna i (chyba) celowa. Forma tego wiersza jak najbardziej na plus. Nie ma żadnych zaburzeń i chociaż nie stosujesz rymów, to wydaje się on bardzo płynny.
Co do treści, to nawet sobie wyobraziłem ten Twój "codzienny spacer" z boku, obojętny. Ty sama vs. cały świat. No i właśnie to słowo "sama" na końcu. Niby banalny zabieg, ale to taka wisienka na torcie Very Happy

Bardzo udanym torcie Wink