List do m(ał)ego księcia

Broszka

List do m(ał)ego księcia

miewałeś przecież
przebłyski miłości
która unosiła Cię
w swych ramionach
i opatulała ciepło
wraz z całą Twoją
malutką planetą

i róże kochałeś
kochałeś
chociaż była złą postacią
zimną suką

pozwoliła Ci odejść
wpychając Cię
wprost do stóp
milionów milczących dzwonów
i kulawych fontann

a to przecież
nie tak miało być
bo jej zależało
i nawet kwiliła z rozpaczy
już potem
doprowadzona do obłędu
kłamstwem czterech tygrysów
i źdźbłem baobabu

i widziałeś
a nawet zrozumiałeś
sens czterystu tysięcy
innych planet
a pośród ich zamętu
samotność telefonów komórkowych
bezradność latarni
nieczystość zgiełku

pod skórę wszyto komuś
syndrom
latarnika króla
próżnego pijaka
urzędnika geografa
to źle
prawda?

róża nic nie mówiła
wysłała chory sygnał
żmii
która nie dała się oswoić
i wierna była tylko sobie
nie chciała niczyjego szczęścia

idź i opanuj się
nałap trochę uczuć
będę czekać
potrzebujesz przyjaciela
który emanował będzie
niecodzienną empatią
muzyką
zrozumieniem

może mam w sobie
zbyt mocno rozbujane
potoki życiowe
nabyte przypadkiem
rwące lisie futra
a może
to Twoje złudzenie
tylko

bo dla Ciebie
prawdziwszy jest cień ognia
niż sam ogień
12.11.08

Bella

Hym. Pomyślmy.
Szczerze powiedziawszy nie przepadam za samym Małym Księciem, mam drobny uraz z dzieciństwa na tym tle. Nie o tym rzecz. Spojrzenie na bohatera z innej strony. Widać, że Szanowna Pani Autorka przemyślała sprawę wiele razy, jednak jakoś to do mnie nie przemawia. Niby wszystko jest jak należy, ciekawi, porywa, takie tam bzdury, które wiersz powinien mieć, ale jednak "miliony milczących dzwonów" nie biją do mnie dostatecznie mocno.

Tym razem rytm mnie jednak przerósł. Tu i ówdzie musiałam się mocno namęczyć, żeby zrozumieć sens.