Głąb

Nekromanta BOOM

GŁĄB

Siedzę i gapię się w sufit,
zirytowany i rozdrażniony
„Głupi” myślę, „głupi sufit”
Nie chce spaść na takiego głąba

Bo kim ja jestem, czym jestem
jak nie durniem w własnym show
Kopię dołki i sam w nie wpadam
Nikt nie zrozumie, kto mnie nie dotknął

Idę wzdłuż drogi i patrzę na słońce,
ponury i zdenerwowany
„Głupie” myślę, „głupie słońce”
Nie chce spaść na takiego głąba

Bo kim byłem, kim będę
jak nie idiotą w samotności
Gonię własny ogon jak pies
I jak pies zakopuję swoje kości

Patrząc w lustro myślę
„Co się tak gapisz, głąbie?
Nigdy nie widziałeś człowieka bez celu,
to rozejrzyj się wokół”

Kto ma jakiś cel, nie zrozumie
Kto ma ich więcej, zapomni

Jestem głąbem, skarbie,
więc najlepiej mnie zabij

Hien

Pies nie zakopuje swoich kości. On je nosi w sobie i trzymają jego mięśnie, to po pierwsze.
Po drugie... nie podoba mi się. Nie lubię powtarzania tego samego wyrazu w celu nadania temu jakiejś namiastki rymów. Może i jest jakieś przesłanie, ale kiepsko wyrażone, kojarzy mi się raczej z czymś, czego nie nazwałabym kiepskim hip hopem, mimo iż i tam rymowanie raczej nie jest zbyt błyskotliwe ani szczególne. Proste i pozbawione większości wierszowego uroku.
Alergicznie reaguję ponadto na używanie obcych wyrazów w wierszu. Zniosę każdy inny, ale nie angielski. "Show" naprawdę można zastąpić czymś polskim, a zrymować inaczej. Razi mnie zwłaszcza zrymowanie tego z "dotknął".