czarno- biało

ZŁAMANA

Czerń to kolor zwodniczy
Bo otula płaszczem wyboiste drogi
By nie widać było kamieni
By nogi ranić o rzeczy przypadkowe
Porzucone przez zadumane ludzkie cienie
Czerń to kolor smutku
Bo kordon żałobny nim powleczony
Odprowadza tych co już sami pójść nie mogą
Czerń to kolor bezpieczny
Pozwala snom wtargnąć na chwilę
Zataja się w zakamarkach ścian po zmroku
Czerń to kolor artysty
Bo niebo dla niego i nad nim
Zawsze czarne być powinno
By miał z czego tworzyć czym się otulać
Co obarczać i nad czym płakać
Biel jest inna jest gorsza
Jak czekający konflikt moralny
Taka bez skazy ta biel że aż boli
Każdemu z nas bliżej do czerni
Bo nikt nie jest doskonały taki kulisty
Nikt nie jest określony co do centymetra uczuć
Nikt dziś nie jest biały

Pierre de Ronsard

Wiersz jako wiersz nie robi wrażenia. Wrażenie robi treść, która z jednej strony nie jest odkrywcza, bo stawia tezę wyższości uczuć negatywnych nad pozytywnymi, z drugiej strony - jest, ponieważ wyjaśnia pewne mechanizmy. Uspokaja, zwodzi, daje chwilową przyjemność i ukrycie. Czarny jako kolor ludzki, jednocześnie kolor ludzkich wad. Artyści wybierają smutniejszą drogę ku osiągnięciu własnych korzyści, ponieważ ludzie nie zjednoczą się przy nich w radości. Obieranie radości w twórczości to obciach. Może to projekcja, ale wyczuwam tęsknotę za kolorem białym i jego personifikacjami u poetki. Ludzkość boi się radości, socjologicznie, bo nie ta kultura u nas. Keep smiling nie zadziała, pasuje tu cytat z Panasewicza "twarze w metrze są obce, bo i po co się znać". Człowieka białego przyobleką w biały kaftan i zamkną w białym pomieszczeniu. Czarnych kaftanów nie ma - a jeśli są - dają poczucie bezkarności i bezpieczeństwa. Czarne pomieszczenia są na porządku dziennym. Dlatego biała rewolucja się nie może udać. Biel nie jest gorsza, jest nieskazitelna i doskonała. Ludzie powinni, z idealistycznego punktu widzenia, wybrać biel. Ale czerń jest "ludzka" i nic nie ma prawa zwyciężyć.

Bardzo fajny wiersz Smile

Laj-Laj

Zgadzam się z Pierre'm niemal w stu procentach. Trudno żeby wrażenie robiła budowa i jakieś niesamowite środki stylistyczne, bo tego tu nie ma, za to treść jest niezwykle dojrzała. Nie ma tu taniego moralizatorstwa i powtarzania utartych banałów.
Najbardziej mi się podoba fragment:

"Czerń to kolor artysty
Bo niebo dla niego i nad nim
Zawsze czarne być powinno
By miał z czego tworzyć czym się otulać
Co obarczać i nad czym płakać"

How true!

No i jeszcze jedna perełka, która działa na dwóch poziomach - dosłownym i metaforycznym:

"Taka bez skazy ta biel że aż boli"

Przywodzi na myśl najbielszą z barw, czyli światło odbijające się od śniegu, które rzeczywiście boli, ale u Ciebie znaczy to też więcej.
Zdecydowanie najbardziej dojrzały z Twoich wierszy. Nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń.

Pierre de Ronsard

Czerń to kolor artysty przeklętego Wink

Zapomnieliśmy o jeszcze jednym aspekcie. Artysta musi wybrać biel albo czerń - inaczej będzie szary. Radykalizm nie pozwala mu mieszać radości i smutków w twórczości, bo upodobni się do szarych mas, których życie jest tonowane. A że biel szybko nudzi, zaś czerń wywiera jakieś tam dłuższe wrażenie, którego zmącić nie można, ale które ewentualnie kiedyś można zmienić. Czerń może pochłaniać wszystko, zawsze będzie czernią, bez względu na kolor, który zaprosi do siebie. Biel? Narażona jest nawet na ingerencję najlżejszych kolorów. Może dlatego to czerń jest kolorem artystów? Bezpieczniejsza i wymagająca mniejszej odpowiedzialności.

Alice

<bierze głęboki oddech>
To jest mój pierwszy (i być może ostatni) komentarz w dziale poezji. Choć pisuję rymami, sporadycznie bo sporadycznie, ale pisuję, nie mam za grosz talentu do oceniania takich utworów xD. Teraz jednak postanowiłam się przemóc i coś od siebie napisać, bo jestem pod wielkim wrażeniem.
Twój wiersz potrząsa, zasmuca, napełnia niepokojem. To jeden z niewielu razów gdy wiersz kogoś poza Leśmianem, Lechoniem, Poświatowską, Szymborską czy Pawlikowską-Jasnorzewską porusza mnie do głębi. Aż miałam dreszcze Wink

.
Faktycznie jest to doskonałe posumowanie bieli i czerni. Chciałabym napisać coś jeszcze ale zabrakło mi inwencji. Zacytuję za to jeszcze jedną perełkę:

roślinawędrowna

Wiersz porusza, jest jak przypływ różnych dziwnych refleksji. Każdy się interesuje barwami, więc w napięciu poznaje innych reakcje na nie, bo zawsze mocno one oddziaływają na emocje, ale i na wiele innych doznań. Intrygujący temat wprost i komentarze równie zadowalające i też wiele wnoszą. : ) Ładnie i prosto wszystko ukazałaś.
Ślepa nie jestem, więc również swobodnie pogadam o kolorach. : P Niech naszą dyskusję przetłumaczą na brajla jako ciekawostkę dla niewidomych, a może okaże się pomocna. Ogólnie od razu młodzież przyzwyczaja się do ciemnych barw i się w nie stroi, aby być poważnymi, dorosłymi ludźmi, taka prosta recepta na respekt. Jest faktycznie taka tendencja. Wszyscy dążą ku czemuś, co nie jest błahe, bo chcą coś znaczyć. Odszczepieńcy (tacy jak roślina) zauważają, że najważniejsze jest, żeby było wesoło, raźno i z humorem, a więc się raczą tęczami i jasnymi barwami i to wcale nie jest głupie, bo miło się pałęta przy takim kolorycie. Mimo to nawet roślina dobrze się niekiedy czuje w skromnym, czarnym stroju, a'la zakonnik, co kiedyś wszystkich bawiło. A jednak beztroskie kolorki, rozbłyskające wokoło również mają swój urok i faktycznie razem z nimi człowiek czuje się jak świr, ale i tak jest bardzo pozytywnie. Poza tym trzeba dbać, żeby się dobrze bawić. Zatem trzymanie z ponurakami, jest jak opowiadanie się ku tej mrocznej stronie życia, gdzie nie czas na uciechę, a co dalej prowadzi ku nieodpowiednim, niemiłym zachowaniom dla siebie i innych. W dodatku odbija mi zawsze jak widzę te kolorki w wyobraźni i nie tylko, wręcz polecam. Dobrze się przełamać, oderwać się od wpływu tych czarów czerni i się śmiać do woli w kolorowym świecie.

ZŁAMANA

Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze i pozdrawiam