Byłaś

Janusz

Byłaś mi pociechą jak gwiazda na niebie
Zostawiłem , odszedłem opuściłem Ciebie
Tęsknię ,choć minęło tyle lat ,tyle strat dokonanych
Na Twym Ego ,tak pięknym , kochanym

Nie wart jestem niczego , teraz to rozumiem
Już odchodzę , nie milczę bo więcej nie umiem
Wrazić te słowa nie dadzą obrazu jakim Cię otoczyć
Nimbem bałwochwalstwa, pragnę być tam z Tobą
Może mi wybaczysz , i może przebaczysz

Dzisiaj miałem pokaz swej wątłej natury
Odejdę w wieczności , lecz nie do niebytu
Kochałem tak mocno , jednak nie umiałem
Słowa , kocham ,trzeba umieć powtarzać do końca

Nie umiałem mówić,teraz już za późno

Broszka

Nie wiem co myśleć, chyba byłoby najlepiej gdybym nie myślała nic.
Rymy gdzieniegdzie bardzo nieporadne, niejako wymuszone, chociaż poezja rymowana to raczej nie moja agrafka.
Temat nijaki, ponadto przedstawiony prosto i bez kolorów, osobiście bardziej kojarzy mi się z tekstem piosenki rock'owey, niż liryką.
Jednak znalazłam kilka fajnych metafor, a tych jestem feszystką.
Tyle.