Szmaragdy w srebrze [NZ]

IlaydeMoonlight

Na początek - krótko, na zasadzie wstępu do opowieści właściwej; tempo publikowania kolejnych fragmentów uzależnione głównie od pokonywania przeze mnie paskudnej depresji i układania sobie na powrót całkowicie rozpadniętego życia (to mi się zebrało na starość). Pisanie jest terapeutyczne, zatem coś powinno z tego wyjść. Tekst jest impresjonistyczny (a bywa i postmodernistyczny, jak się zapomnę) i ma problemy z sensem, akcją i strukturą, a zasadniczo jest opowiedzianą na nowo starą historią. Tyle (mętnego ;p) wstępu

Szmaragdy w srebrze

I DRAMATIS PERSONÆ

- To, jak się nazywam, nie ma najmniejszego znaczenia - oznajmia moja rozmówczyni, wzruszając ramionami i gwałtownym ruchem podnosi z popielniczki na wpół wypalonego papierosa, nie przejmując się drobinami popiołu, które niczym pojedyncze płatki śniegu opadają na blat stolika. Nie spuszcza przy tym ze mnie wzroku, jakby chciała upewnić się, że rejestruję w pamięci każde jej słowo. Kiwam głową. To ona dyktuje warunki.
- Oczywiście - stwierdzam dla porządku; zresztą nie spodziewałam się, że będzie mi dane poznać jej prawdziwą tożsamość. W swoich notatkach nazwałam ją Laurą. Z jakiegoś powodu to imię wydaje się wyjątkowo do niej pasować.
W tym momencie moja opowieść rozpoczyna się i kończy jednocześnie. Rozpoczyna się - bo za chwilę przystąpię do rozwijania wątków, kreślenia scenerii i płaszczyzn konfliktów, słowem wszystkich tych elementów, które na modłę alchemiczną zmieszane w odpowiednich proporcjach pozwalają uzyskać to, co zwiemy dziełem prozatorskim. Kończy się - bo Laura jest u kresu podróży, którą podjęła - czy może uczciwiej byłoby powiedzieć: w którą została rzucona - nie widząc na horyzoncie portu docelowego. Teraz, gdy go osiągnęła, siedzi w fotelu, z kolanami podciągniętymi pod brodę, co nadaje jej pozory małej dziewczynki. Trudno jest jednak domyślić się jej wieku, niełatwo jest też naszkicować słowami jej portret na tyle wierny, aby kształt jej postaci odciął się wyraźnie od bieli zapisywanej kartki, a zarazem na tyle subtelny, aby nie otarł się o sztampę. Laura pachnie dymem papierosowym, lecz nie jest to zapach rażący, gdyż nie zdążył przylgnąć do niej na dobre, nie wlecze się za nią jak cień, a jedynie gorzką mgłą przesłania inne aromaty i wrażenia - zapach jabłek, migdałów, cynamonu, kawy. Nawet nie znając jej przyzwyczajeń, mogę śmiało zgadywać, że Laura pija kawę mocną, czarną jak noc, niezwykle aromatyczną. Ten właśnie zapach wydaje się przyległy jej skórze i jestem w stanie wyczuć go bez problemu, nie stłumiony, a tylko zasłonięty kurtyną tytoniu. Za nim dopiero skrywają się inne aromaty, które uwalniają się z czasem, stopniowo, jak nuta głowy, serca i głębi w perfumach. Czekam. Już teraz zauważam, że w nucie głębi wyczuwalny jest zapach pomarańczy.
Ciało ma młode i sprężyste, skórę gładką, twarz poważną, czoło wysoko sklepione z perfekcyjnymi geometrycznie brwiami, oczy nieobecne. Ramiona i dłonie szczupłe, lecz bez stwarzania pozorów bezradnej słabości czy delikatności. Nie przypadek, lecz drobiazgowo stworzony wizerunek sceniczny, dopieszczony w najmniejszych szczegółach, od ciemnych włosów upiętych w ciężki węzeł nad karkiem, po bose stopy ze srebrną bransoletką na kostce i umalowanymi na czerwono paznokciami. Choć wzrok skierowała na mnie, nie jestem pewna, czy mnie widzi. Papieros trzyma w ręce wyciągniętej nad popielniczką niczym teatralny rekwizyt; dopiero po chwili otrząsa się z chwilowego bezruchu i unosi go do ust, zaciąga się wciąż patrząc nie tyle na mnie, co w nieodgadnione, obce mi wymiary przestrzenne i czasowe za moimi plecami. Nie ponaglam jej, czekam cierpliwie. Opowieść, którą obiecała mi podarować, z pewnością jest tego warta.
- Wiesz, co mnie uderzyło, gdy pierwszy raz weszłam do tego pokoju? - pyta cichym, lekko zachrypniętym głosem, który zawsze wyobrażałam sobie jako stworzony do snucia opowieści. Wskazuje podbródkiem stojący pod przeciwległą ścianą regał z książkami. Faktycznie, gdy po raz pierwszy się tu pojawiła, zatrzymała na nim wzrok przez chwilę nieco dłuższą niż gdyby kierował tym przypadek. Przesunęła palcem po grzbietach na jednej z półek, błyskawicznie przebiegając wzrokiem po tytułach; dobrze znany mi nawyk osoby, która nad rozrywki natury towarzyskiej preferuje wieczór z dobrą powieścią. Czy na którejkolwiek z książek jej oczy zatrzymały się o ułamek sekundy dłużej?
- Hrabal - mówi, uśmiechając się gorzko, ironicznie. - On czytywał Hrabala.
Oto i na scenę wkracza "on", o którym wiem póki co niewiele, a być może jeszcze mniej będę wiedzieć po ukończeniu tej opowieści. Jako że wbrew moim najlepszym chęciom nie udało mi się z nim spotkać, muszę polegać wyłącznie na relacjach i opiniach Laury. Czy mogę zaufać jej w tej kwestii? Nie wydaje mi się, aby miała ona tendencję do fantazjowania; owszem, nieobecne oczy zdradzają pewną skłonność do odpływania w odległe światy, lecz zapewne nie większą niż moja własna. Na tym muszę się oprzeć. Być może znajdzie się w tej opowieści więcej wymysłów niż faktów, cóż, zdarza się. Z porozrzucanych odłamków, fragmentów, przerwanych nici, spróbuję zbudować tę najbardziej prawdopodobną wersję. Unoszę brwi, dając do zrozumienia, że chciałabym usłyszeć więcej na ten temat, i odruchowo gładzę kolejną, czystą stronicę notatnika, nabierając oddech przed zanurzeniem w nowym świecie.

caislohen

UWAGA! Autorze, jeśli nie masz ochoty czytać krytyk na temat swojego opowiadania, nie czytaj tego.
Moje komentarze mogą zaboleć i doprowadzić do Twojego załamania twórczego. Mówię to teraz, aby mieć pewność, że czytasz dalej świadomie, a ja Cię, Autorze, ostrzegałem.
Na końcu znajdziesz wrażenia ogólne, więc one mogą wystarczyć jako samodzielna ocena.

I specjalna uwaga dla Autorki - jeśli nie chcesz przeczytać niepochlebnych słów na temat swojego opowiadania - nie czytaj w ogóle tego posta. Na końcu są słowa, które mogą Cię obrazić, a nie chciałbym, aby ktoś uważał mnie za chama.
Administratorzy lub moderatorzy - mam uwagę i pewnego rodzaju apel. To znaczy proźbę - znajdziecie ją na końcu

Airel

Wahałam się z czytaniem tego tekstu na moment, kiedy usiądę w spokoju, z włączonym radiem i zmierzchem za plecami. W międzyczasie pierwszy skomentował caislohen, postanowiłam więc choć trochę ustosunkować się do jego komentarza i efekt ten brzmi:
Nie zgadzam się z nim w ogóle.
Jako, że stwierdzenie to jest proste, przejrzyste i zwyczajnie prawdziwe, nie będę go podkreślać i znaczyć kolorkami. Takie oto jest.
(W tym momencie osobista wycieczka: przyznam ci się, caislohen, że kiedy zobaczyłam twojego posta i ujrzałam niebieski i czerwony kolor w poście, zaniepokoiłam się ewentualnym rozdwojeniem jaźni. Moim własnym. Że nic nie wiedziałam o pisaniu ci uwag do postu. Ulżyło mi po chwili, moje zdrowie wciąż takie samo.)

Wracajmy do tematu.
Nie zgadzam się absolutnie, bo mnie ten tekst oczarował. W przeciwieństwie do mojego drogiego przedmówcy, nie uważam ilości przymiotników za nadmiar; chodzi głównie o sposób ich użycia. Nie zawsze przecież chodzi o "przydatność" słowa w opowieści, chodzi o urok, o czar, o tworzenie nastroju, a to ci się udało i jest piękne. Mogłabym zrobić jakąś ponurą wyliczankę błędów, ale jeśli żaden nie uraził mnie podczas czytania, uznałam, że nie ma sensu tego robić.
Jednym słowem, jestem zaczarowana. Napisałaś piękny obraz, ożywający przed moimi oczami, czułam ten zapach, lekką zasłonę tytoniu, kawę. I jestem ciekawa. Historii, ale przede wszystkim tego czaru wokół niej.

Mad Len

1. Kolorów używają moderatorzy, będę ci wdzięczna, Caislohen, jeśli na przyszłość nie będziesz z nich korzystał. W pierwszej chwili myślałam, że to Air lub Ayl wcięły ci się w posta.
2. Nie. Nie zgadzam się na żadne pamiętniki i "co autorowi w duszy gra". Jak ktoś ma ochotę pisać, że zjadł na śniadanie jajecznicę, a wieczorem poszedł na randkę - niech założy bloga z pamiętnikiem.
3. Na propozycje przeznaczony jest osobny dział.

Sano

Są pisarze, którzy potrafią słowami oddziaływać na wszystkie zmysły - nie tylko pokazać kształt i barwę, ale też smak, zapach, fakturę... takim jestem skłonny wybaczyć kilkusetstronnicowe knigi, bo samymi opisami mogę się zachwycać w nieskończoność.
I właśnie coś takiego widzę tutaj. Jasne, znalazłbym parę potknięć językowych, parę rzeczy napisałbym nieco inaczej, ale mniejsza z tym. Sprawnego operowania językiem można się nauczyć, umiejętności przelewania wrażeń zmysłowych w słowa - nie.
Nie jestem wielkim fanem prologów, ale w tym wypadku autentycznie czekam na więcej.

caislohen

Do Airel.

Sano

Aylya

Drogi Caislohenie, jeśli naprawdę interesuje cię, które kolory są zastrzeżone - radzę przejrzeć tablicę informacyjną forum. To ten dział na samej górze. Naturalnie, istnieje możliwość, że chciałeś wyłącznie skrytykować panujące na tym forum porządki.
Ja na przykład nie widzę nic dziwnego w tym, że moderator/admin ma swój własny kolor. W ten sposób jego uwagi do w jakiś sposób "wadliwych" postów użytkowników są widoczne, zwłaszcza dla samego autora poprawianej wiadomości.

Co dalej - nie zgadzam się na utworzenie nowej grupy tekstów na forum. Opowiadanie w formie pamiętnika? Proszę bardzo, ale pozostaje opowiadaniem. Zresztą, jak zauważył Sano - w przypadku tego konkretnego tekstu dyskusja o "graniu duszy" ma tyle sensu, co angażowanie wróbla do pracy ptaka pasterskiego z wielką tablicą: Ja tu pilnuję!

...mniejsza z tym.

A jeśli idzie o uwagi do opowiadania - za dużo przymiotników? Caislohenie, po raz kolejny odnoszę wrażenie, że cytujesz jakiś podręcznik pisania. Otóż, pisania nie można nauczyć się z podręcznika. Czasem przymiotniki są - dużo przymiotników - a czasem nie. I czasem są udanym zabiegiem, a czasem nie. Nie ma co stosować matematyki. Ot i wszystko.

caislohen

Nie chcę już tego ciagnąć, jak zapewne wszyscy - a zwłaszcza admini czy moderatorzy.
Muszę się przyznać - poniosło mnie. Przepraszam. Pomimo, że oftopuje, mam nadzieję, że moj post nie będzie usunięty, bo zamieszczaw w nim przeprosiny. Nie chcę się unosić. PRZEPRASZAM!

A teraz na temat:

Delilah

Po pierwsze i ważniejsze - opowiadanie. Droga Autorko, muszę przyznać, że mnie zauroczyłaś budowaniem nastroju - tak sugestywnym, że doprawdy czuje się klimat, zapach kawy i papierosów w pokoju, słyszy głos Laury no i... czeka na więcej. Parę drobnych potknięć jest, ale tak jak Sano powiedział, nie ma to większego wpływu na mój odbiór. A ja się wieloma rzeczami nie zachwycam Smile

Caislohenie... Tak obserwuję twoje wypowiedzi od jakiegoś czasu i powstrzymać się dłużej nie mogę. Ja rozumiem, że forum Fahrenheita i poradnik Kresa zrobiły duże wrażenie. Ale podobnie jak literaturę, ich teksty trzeba czytać ze zrozumieniem, nie traktować ich krzyków o zaimkozie i przymiotnikozie jak słowa święte i bezmyślnie wszystkich cytować, bo to nie o to chodzi w ich inteligentnej i bezlitosnej krytyce, którą usilnie próbujesz naśladować a wychodzi ci to tak, że nic, tylko oczy wznieść do nieba. Dla ciebie wyraźnie każdy tekst, który ma więcej niż dwa przymiotniki ma już ich zdecydowanie za dużo.
A zapach, kolor, dźwięk i ruch to są rzeczy błahe? No nie, teraz to mnie pokonałeś. Spodziewasz się zostać pisarzem z takim podejściem?

Hien

Mnie się tekst bardzo podobał, wprawdzie było kilka drobnych potknięć (bo gdzie ich nie ma?), zaimki mi nie przeszkadzają, a tym bardziej wielkie ilości przymiotników. Na plus dorzucę duże ilości opisów, jako że opisy ubóstwiam, a tutaj są jeszcze odpowiednio lekkie, kojarzą mi się z jakimś lekkim zapachem. Bo czasami opisy zalegają jak gęsta maź. Tutaj wydają mi się odpowiednio... no, nie mogę powiedzieć, że lekkie, tak jak zwykle rozumie się to słowo. Lekkie, ale w innym znaczeniu.
Może i podobnie zaczynających się historii jest na pęczki, ale jak dla mnie ta ma swój urok, tytuł jest ciekawy, niewiele mówiący, a nastrój dość dobrze zbudowany.
A ty, Caislohenie, mógłbyś się przestać czepiać. To, że jesteś uprzedzony i nie lubisz ładnych opisów to nie znaczy, że są złe. Odnoszę wrażenie, że dla ciebie każdy tekst, w którym jest opis z przymiotnikiem i nie dajcie bogowie! zaimkiem, jest już przedobrzony.
Naprawdę, czepiasz się wszystkiego i rzadko zdarzy ci się zauważyć jakiegokolwiek plusa.

Autorce zaś życzę weny twórczej. Więcej z sensem na razie nie mogę napisać. Czekam więc na ciąg dalszy.

caislohen

Nessal

caislohen - wiesz, nie zrozumiałeś podstawowej rzeczy - to specyficzny rodzaj prozy, i jeszcze szczególniejszy rodzaj narracji, wyższa szkoła jazdy. I żeby rozumieć tekst, trzeba też mieć znajomość takich informacji.

ach. opisy są takie męczące, prawda?

Moonlight - brawo. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Kawałek naprawdę pięknej prozy z wysokiej półki.