Rozkaz królowej [NZ]

Cosette · Wysłany: Śro 17:08, 24 Mar 2010 Temat postu: Rozkaz królowej [NZ]

tytuł roboczy.

Rozdział I

Gdziekolwiek się obejrzała, widziała wielki, ciemny, zagęszczony od drzew o dość grubych pniach las. Przez zasłonę zbudowaną z liści i drzew ich koron prześwitywało zalednie kilka wstąg światła, rzucających się na miękką ściółkę leśną. Klara spojrzała na swoje ręce - w jednej z nich mocno ściskała nóż z elegancko rzeźbioną rączką. Krople krwi zdobiące jego czubek mieniły się swoją subtelną czerwienią z blasku mało widocznego słońca. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy w wyrazie niedowierzania i strachu. Chciała otworzyć dłoń, by wypuścić narzędzie zbrodni ze swojej drobnej, bladej ręki, jednak w jakiś dziwny, niewyjaśniony sposób nie mogła tego zrobić. Albo nie chciała, albo ciało odmawiało jej posłuszeństwa - niestety, nie potafiła skupić się na swoich myślach, dlatego nie wiedziała, która z tych opcji jest prawdziwa. Zamiast tego nerwowo świdrowała wzrokiem otoczenie. Chciała krzyknąć - jednak kiedy próbowała rozbudzić w gardle drgania, z jej ust wydobył się mało słyszalny nawet dla niej samej pisk. Chciała pobiec jak najdalej od tego absurdu, jednak nogi zdawały się jej tak ciężkimi, że z wielkim trudem zrobiła cztery kroki, na dodatek bardzo się przy tym męcząc. Zza pleców dobiegł ją szum liści targanych przez wiatr, a po kilku sekundach - jakiś cichy, zmysłowy głos nawołujący jej imię, który wydawał się Klarze dziwnie znajomym, jednak nie potrafiła odpowiedzieć sobie na pytanie, skąd go znała. Głos ten był lekki i kuszący; w końcu przeistoczył się w nucenie, a potem w powolną, majestatyczną melodię, która mimo subtelności dźwięków przyprawiała dziewczynę o nieprzyjemne ciarki na plecach, a po jakimś czasie - o nieznośny ból głowy. Nagle liście drzewa rosnącego naprzeciwko niej zaszumiały, a spomiędzy nich wyłoniła się niewyraźna sylwetka. Klara cofnęła się o krok, oddychając niespokojnie. W jednej, niespodziewanej chwili nieodgadniona postać pojawiła się przy jej ciele. Poczuła lekkie ukłucie w sercu, które w końcu przybrało na sile - jakby tysiące małych, ostrych noży otoczyło je, powoli wbijając się w jego miękką konsystencję. Ból rozrósł się na całą klatkę piersiową, paraliżując po kolei tułów, nogi, stopy, całe ciało, w końcu - umysł. W środku cała krzyczała, jednak na zewnątrz można było zobaczyć tylko ubraną na zielono, trzeźwo stojącą dziewczynę. Klara zobaczyła ją w szabli trzymanej przez przyodzianą w nieskazitelną biel postać - tak, to na pewno była ona. "Dlaczego wyglądam tak normalnie?" zadała sobie pytanie, podczas kiedy, zwijając się z bólu, utraciła panowanie nad nogami i upadła na ziemię. Spojrzała na swoje ręce - pokrywała je metaliczna, czerwonokrwista ciecz, powoli rozlewająca się po rękach i reszcie ciała. Już nie wiedziała, czy to, co czuła było bólem, czy zwyczajną dezorientacją. Obraz, który wcześniej widziała tak wyraźnie - drzewa rosnące jedno przy drugim - zaczął rozlewać się w jedną, brązowo - zieloną plamę, która w końcu pociemniała, aż Klara miała przed sobą jedynie czerń, w której nie można było dostrzec żadnych przedmiotów. Dziewczyna, wcześniej nie mogąca wydobyć z siebie żadnego dźwięku, tym razem krzyknęła przeraźliwie. Jej głos rozprzestrzenił się po całym lesie.
- Klra, obudź się! To był tylko zwykły sen! - Dziewczyna poczuła, jak czyjeś chude dłonie dotykają jej czoła i policzek, jakby ich właścicielka chciała sprawdzić, czy nie ma gorączki. Przypomniała sobie wnet, jak matka robiła tak kiedyś każdego wieczora, kładząc córkę do snu. Dobrze wiedziała, że te chwile nie powrócą, dlatego odtrąciła od siebie ręce nieznajomej, jednocześnie pozbywając się natrętnych wspomnień. Klara gwałtownie podniosła głowę i usiadła, opierając się na rękach. Kiedy ktoś zapalił światło, te wypełniło szczelnie cały pokój. Poczuła dotkliwe ukłucia w źrenice - zamknęła oczy, jednak ból nie ustąpił. W końcu po jakimś czasie otworzyła oczy i przyzwyczaiła się do jasności, dzięki czemu ujrzała twarz swojej towarzyszki. Rozczochrane, nierówno obcięte, krótkie blond włosy o nienaturalnie jasnym odcieniu, blada, drobna twarz, szare, niemal przezroczyste oczy - tak, to była Louiza. Klara uśmiechnęła się do przyjaciółki i rozejrzała wokół. Gdziekolwiek powędrował jej wzrok, widziała wpatrzone w nią twarze współlokatorek. Ich spojrzenie, wyrażające napięcie oraz skupienie, wlepione były w twarz "gwiazdy dzisiejszej nocy". Ów poważny nastrój nie trwał zbyt długo, bowiem po chwili całe towarzystwo wybuchło śmiechem aby, jak się mogło zdawać, nieco rozluźnić sytuację i przerwać tę grobową ciszę.
- Wcześniej lunatykowanie Samanthy, teraz twój krzyk... co jeszcze zbudzi nas tej nocy? Cokolwiek to będzie, nie zdziwi mnie. - jako pierwsza odezwała się jedna z dziewcząt stojących po prawej stronie łóżka Klary.
- Już dochodzi trzecia, a my musimy wstać przed szóstą. Bardzo wam dziękuję - zirytowała się brunetka stojąca w najodleglejszej części sypialni.
- Mogłaś spać przez południem i wieczorem, tak, jak my to zrobiłyśmy. Jednym słowem, trzeba odpoczywać wtedy, kiedy jesteśmy wolne i mamy do tego okazję... a nie flirtować z nauczycielem śpiewu. - zripostowała Louiza. - Och, zapomniałam, przecież narzekanie na innych to twój chleb powszedni, nawet, jeżeli sama nie jesteś fair w stosunku do innych!
Ostatnie trzy stwierdzenia nieco zirytowały brunetkę.
- Wiesz, ja chociaż...
Nie zdołała dokończyć, bo Klara przerwała jej w pół zdania.
- Nie wiem, jak wy, ale ja mam nadzieję, że zdążę się jeszcze wyspać przez te niecałe trzy godziny. Elizabeth, Louizo, odpuśćcie sobie, głowa mi pęka... i naprawdę, naprawdę przepraszam, ża was obudziłam. - Klara już miała skończyć, gdy nagle do głowy wpadł jej pomysł. - Wiecie, co? Wynagrodzę wam to. Co powiecie na lody u Cullena, jutro wieczorem? Oczywiście, ja stawiam.
- W sumie, to nie twoja wina, a Samanthy... jakieś dwadzieścia minut temu niespodziewanie wstała z łóżka i wpadła na drzwi od komody, a huk przy uderzeniu był tak głośny, że obudził nas wszystkie... - w tym momencie kilka dziewcząt zachichotało - no, prawie wszystkie. Ty spałaś jak kamień, Samantha również się nie obudziła. Tak czy inaczej, od tamtej pory żadna z nas nie zmrużyła oka. Kto wie, być może obudzeni zostali też inni mieszkańcy internatu. - Wszystko wyjaśniła dziewczyna w długich, falowanych włosach, które opadały pasmami na jej plecy i ramiona.
- Skoro mowa o Samancie, gdzie ona teraz jest? - spytała Louiza.
- W łóżku, a gdzie indziej? Ja z Joan położyłyśmy ją zaraz po tym wypadku... - mówiąc to, kasztanowłowa, najstarsza z obecnych przygryzła dolną wargę, by stłumić śmiech. Następnie położyła się do własnego łóżka, zachęcając tym samym inne do tego, by zrobiły tak, jak ona. Kiedy światło zostało zgaszone i dało się słyszeć pierwsze pochrapywania, Elizabeth, ni stąd, ni zowąd spytała:
- Klara, to co w końcu z tymi jutrzejszymi lodami? Aktualne?

ana · Wysłany: Śro 19:08, 24 Mar 2010 Temat postu:

Zapowiada się bardzo ciekawie. Powiało świeżością, dawno nie czytałam podobnego tematu tzn. przygody dziewczęcej w internacie. Poczułam ten klimat dzięki dobremu opisowi tamtejszych scen i postaci oraz dialogowi. Widzę jeden błąd w opisie- kasztanowłowa? Ale przypuszczam, że to z pośpiechu. Widziałam błędy interpunkcyjne jak i zbyt duża ilość przymiotników w pierwszym zdaniu. Ale mi samej to się zdarza. Zdanie staje się jednak zbyt ciężkie. Akcja we śnie natomiast jest dla mnie niejasna. Nie wiadomo o co chodzi. Czy postać okazała się być Tobą drugą? Niewiadomo kiedy opisujesz siebie a kiedy postać przed Tobą stojącą. Tak więc nie załapałam do czego doszło. Mogę się tylko domyślać. Chyba nie dopracowałaś tych zdań, przez co akcja była by bardziej zrozumiała. Po za tym tekst mi się podoba.

Cosette · Wysłany: Pią 15:25, 26 Mar 2010 Temat postu:

No, to nie do końca będzie typowe opowiadanie o życiu dziewczyny w internacie. W sumie - wszystko się wyjaśni wraz z akcją. W śnie miałam poniekąd cel, by nieco zmylić czytelnika, ale chyba trochę przesadziłam i chyba powinnam ten wstęp napisać od początku. : ) Dziękuję za opinię.
powinnam już wstawiać kolejny rozdział czy zaczekać na więcej komentarzy?

ana · Wysłany: Pią 21:29, 26 Mar 2010 Temat postu:

Myślę, że spokojnie możesz napisać następny rozdział. Ale możesz też poczekać jeszcze, przez weekend może pojawi się jakiś komentarz. Ja jestem ciekawa dalszej części

roślinawędrowna · Wysłany: Sob 9:14, 27 Mar 2010 Temat postu:

Zapowiada się całkiem fajna powieść dla młodzieży. Na razie zupełnie nie mam pojęcia, co się wydarzy później. Dialogi są bardzo naturalne, swobodne i można się wczuć w klimat. Ten sen zastanawia. Cały początek pozostawia mętlik w głowie i brak jakichkolwiek koncepcji, aby przewidzieć rozwój akcji, więc mam nadzieję, że to nie koniec rozdziału, bo wydaje się taki niepełny. Jest przedstawiona jedna scena, która na razie nic nie mówi. Podobał mi się Twój styl, taki precyzyjny, plastyczny. Poza tym wciąga, chce się dłużej pozostać w świecie przedstawionym.

W kilku miejscach małe skazy, które niżej przedstawiłam:

Cosette · Wysłany: Wto 18:22, 30 Mar 2010 Temat postu:

Alice

Intrygujące, intrygujące. Obie części pierwszego rozdziału zdają się być kompletnie ze sobą niepowiązane. Znalazłam trochę błędów w tej drugiej, parę w zapisie dialogów.
"Bladożółte, jasne wstęgi rucały się na jej jasne ciało."
Hmm. Rzucały się. W ogóle niezbyt mi się to zdanie podoba. Wstęgi, rzucające się? I powtórzenie, pewnie celowe, ale coś mi tu zgrzytnęło. Never mind.
"Zobaczyła pana Coanninghton,"
Zdaje mi się, że lepiej zabrzmiałoby "pana Coanninghtona", ale to tylko sugestia Wink

.
"Major Lizbet Devine"
Nie spotkałam się z imieniem Lizbet. Jedyne, kojarzące mi się, to Lisbeth. Ach, panna Salander... xD
To były rzeczy, które najbardziej rzuciły mi się w oczy. Samo opowiadanie wydaje się być obiecujące. Zaciekawiło mnie, co zakłóci ten "schemat dnia codziennego". I obiecuję zajrzeć, kiedy wstawisz kolejną część. Panna Lizbet (czy też Lisbeth, kto ją tam wie) wzbudza moją sympatię, ale to się chyba nie liczy, bo ma uwarunkowanie ściśle imienne. Ej, hakerko ty, hakerko, panno Salander... xD

roślinawędrowna

Mała_mi

Straszny zastój na tym forum ostatnio się zrobił. Stwierdziłam, że koniecznie trzeba coś skomentować. Padło na ciebie i nie wiem czy będziesz z tego powodu zadowolona.

Jak wiesz, pierwszą część twojego opowiadania skomentowałam na innym forum. Dzisiaj dobiorę się do drugiego fragmentu.

Zacznę od tego, od czego zaczęłam poprzednim razem.
Bardzo ciebie proszę, wrzucaj swoje teksty do Worda, zanim zdecydujesz się opublikować. Zarówno w pierwszym, jak i drugim fragmencie literówek jest zatrważająca ilość. Nie razi mnie to jakoś specjalnie, ale gdyby ich nie było, tekst na pewno byłby przyjemniejszy w odbiorze.

Dialogi… moim zdaniem wciąż kiepskie. Kwestie zbyt długie, nienaturalne, w dodatku niewiele z nich wynika.

Generalnie wciąż mam wrażenie, że piszesz właściwie o niczym. W pierwszym rozdziale nie wydarzyło się nic, co mogłoby mnie zaciekawić. Dziewczyna o czymś śni, potem się budzi, papla sobie o tym i owym ze swoimi koleżankami. Rozdział się urywa, a ja zastanawiam się - hmm o czym to było? Wzruszam ramionami z nadzieją, że może w drugim rozdziale wydarzy się coś, co można by nazwać zalążkiem fabuły.

Niestety, niczego takiego tutaj nie zauważyłam. Dla mnie oba fragmenty to jeden wielki chaos. Mówisz, że wprowadziłaś ten sen, bo chciałaś zmylić czytelnika? Myślę, że zupełnie niepotrzebnie.

Kolejny fragment - znowu kilka mało porywających opisów, ze dwa mało naturalne dialogi i bum. Koniec. I znowu nasuwa się pytanie - o czym to właściwie było i jaki był tego cel?
Dziewczyna najpierw sobie spacerowała, doszła do budynku, którego ilość pięter z niewiadomych dla mnie powodów, budziła w ludziach zgrozę, weszła do środka, pogadała chwilę przez telefon. No i koniec.

Wprowadziłaś sporo postaci, wszystkie one są dla mnie kompletnie przezroczyste. Niby tam są, coś mówią, słychać je, ale nie widać. Nie pamiętam nawet imienia żadnej z nich.

Cosette

Mała_mi

Hmm nie, w myślach nie próbuje czytać. Minęło sporo czasu odkąd dodałam tamten komentarz. Myślałam, że zdążyłaś przeczytać. Co do sprawdzania tekstu w wordzie... to też nie była próba czytania w myślach. Po prostu w opowiadaniu roi się od literówek.

Napisałam o moich odczuciach na temat tekstu, podałam kilka propozycji poprawienia. Jeśli uważasz, że tekst jest idealny i nic nie trzeba w nim poprawiać, nie poprawiaj.

An-Nah

Zacznijmy od stylu - masz manię dookreślania wszystkiego. Każdy rzeczownik musi być opisany co najmniej jednym przymiotnikiem, co jest kuszące, wiem to z autopsji, ale mocno zaburza rytm zdania. Styl nie "płynie", opisy stają się męczące. Czasem lepiej ilość przymiotników ograniczyć, czasem lepiej czegoś przymiotnikiem nie opisać.

O fabule trudno mi póki co wyrokować. Dwa fragmenty wydają się ze sobą nie łączyć, ale na pewno jest jakaś ciągłość. Nie mówisz od razu, o czym tekst będzie - i dobrze - ale z drugiej strony, nie wciągnęło mnie. Jedno jest pewne - zapowiada się młodzieżówka, ja do młodzieżówek nastawiona jestem dość sceptycznie, choć czasem zdarzają się dobre. Organizacja zatrudniająca dzieci i dowodzona, o ile dobrze zrozumiałam, także przez nastolatkę? Mieści się w konwencji, choć do mnie nie przemawia. Ale jeśli znajdziesz jakieś ładne wyjaśnienie czemu nastoletnia Lizbet ma stopień majora i czemu jej podwładni są nieletni - będzie się dało, w ramach konwencji, przełknąć.

Wprowadzasz całe mnóstwo postaci naraz - na początku są to koleżanki Klary, które właściwie są jedynie imionami i kolorem włosów. A ja nie jestem w stanie imienia do włosów przypasować - ani do wypowiedzi. Za szybko je przedstawiasz, zwłaszcza, że jest ich tak dużo. Jasne, nie można na początku opisać wszystkiego, ale jeśli wprowadzasz jakąś postać, przydałoby się, żeby czytelnik ją zauważył, a nie potraktował jak część burego, zlewającego się w jedną palmę tła. Podobnie zresztą pracownicy Lizbet - też wydają się być tłem, niby mają jakieś cechy - ale znów, znów są to włosy! Jasnozielone i na żelu, ale nadal włosy. To straszna bolączka początkujących - charakteryzowanie postaci za pomocą ich włosów... Człowiek odróżnia się od innych nie tylko fryzurą, ale też sylwetką, rysami twarzy, zachowaniem, mimiką, sposobem ubierania się, drobiazgami takimi jak biżuteria, znamiona, tatuaże etc.
To znaczy tak, jeśli ktoś ma jakieś niezwykłe włosy, jak zielone tego chłopaka, ok, może się nimi wyróżniać. Ale po pierwsze, nie wszystkie postaci, po drugie, nie tylko włosami.

I jeszcze kwestia imion - intrygujące, to są hybrydy imion angielskich z polską pisownią. Czy to ma świadczyć o tym, że jesteśmy w innym świecie, czy po prostu wybrałaś takie "bo tak"?