Posłaniec Elfów - Początek Powieści[NZ]

Arturious

Jest to początek (powiedziałbym nawet że wprowadzenie) pierwszego rozdziału. Sam osioł pokazuje się w dalszej części więc tytuł rozdziału może być mylący. Całość ma kilkaset stron, więc trudno to zamieścić na forum.

Osioł

Wszyscy wiedzą, że osioł to uparte zwierze,
ale zapewne nie wielu się orientuje czemu tak jest.
Osły nigdy nie są uparte bez powodu,
a upór ich, jest wynikiem wielkiej mądrości.
Patrz i obserwuj, to mądre zwierze.
Może się czegoś nawet nauczysz.

Blade światło księżyca rzucało zimne cienie w ponurym lesie. W prześwitujących przez korony drzew smugach oprawca pochylał się nad jedną z ofiar. Przyciskając do siebie ciało sprawiał wrażenie jakby szeptał coś do ucha. Tylko konwulsyjne drgania młodej kobiety poruszały mroczne zakamarki wyobraźni. Kilka metrów dalej w podnoszących się powoli oparach mgły leżał mężczyzna w podróżnym stroju. Nie dawał najmniejszego znaku życia.
- Nie! Nieeee!!! Zostaw ich. Idź precz!!!
Koszmarna postać, puściła zwłoki. Głuche uderzenie odbiło się echem między drzewami. Nie było już nadziei. Bestia uniosła się wypatrując śmiałka, który przerywał jej ucztę. Kaptur opadł na plecy odsłaniając długie, czarne włosy opadające luźno wokół białej twarzy kobiety. Znalazła go bez trudu. Ludzkie szczenie, chowające się za zmurszałym pniem.
- Milcz ludzki pomiocie. – Wysunęła wyschniętą dłoń spod peleryny wykonując pozornie niedbały ruch.
Potworna siła uderzyła nim o pobliskie drzewo. Poobijane ciało okropnie bolało.
- Tobą zajmę się później.
Przerażająca istota wróciła do uczty. Zrozumiał, że musi uciekać. Tak. Uciekać i sprowadzić pomoc. Tylko tyle mógł zrobić. Niezdarnie podniósł się na kolana. Wstał. Najciszej jak umiał, oddalał się w gęstniejącej mgle.

Coś nim wstrząsnęło. Potem jeszcze raz, mocniej. Otworzył oczy. Ciemność. Czyjeś palce wbijały się boleśnie w ramie, potrząsając nim nieustannie.
- Nieee!!!
Chciał się bronić. Nie potrafił uwolnić splątanych rąk.
- Amarze! Amarze! Obudź się. To tylko sen.
„Sen?” – Znieruchomiał. W pamięci został tylko cień jakiejś postaci. Niewyraźne wspomnienie koszmaru.
Za oknem chmury odsłoniły pełną tarczę księżyca, blade światło rozjaśniło kąty małej izby.
- To był tylko sen. – Kobieta usiadła tuż koło niego. W oczach malowały się strach i troska – Dobrze się czujesz?
- Tak – Odpowiedział niezbyt przekonany czy jeszcze śni, czy już nie. – Chyba tak.
Uwolnił splątane w pościeli ręce i otarł pot z czoła.
- Jest środek nocy, spróbuj jeszcze zasnąć. – Ciepła dłoń dotknęła czoła. Sprawdzała czy nie ma gorączki.
- Aha.
Uśmiechnął się niepewny czy ma jeszcze ochotę na sen. Patrzył jak odchodzi. Matka zawsze miała dla niego tyle miłości.

Jasne promienie wiosennego słońca, wpadały przez niewielkie okno do małej skąpo umeblowanej izby oświetlając znajdujące się po przeciwnej stronie łóżko. W takich warunkach trudno było dłużej spać. Chłopak liczący sobie nie więcej niż kilkanaście wiosen przetarł podsinione oczy i niechętnie wstał z posłania. Z głównej izby dochodziły już odgłosy krzątających się mieszkańców.
- O rany. Co za koszmarna noc. – Mruknął pod nosem.
Przeciągnął szczupłe ciało, przeganiając resztki zmęczenia.
- Amarze, wstawaj. Posiłek już gotowy.
Matka nie lubiła, kiedy jedzenie stygło na stole.
- Już nie śpię. Za chwilę przyjdę.
Opłukał w pośpiechu śniadą twarz. Z komody, na której stała misa wyciągnął świeżą koszulę. Naciągnął spodnie z koźlej skóry i ruszył do głównej izby. W progu przeczesał palcami zmierzwione włosy. Rude i poskręcane nigdy nie trzymały się tak jakby sobie tego życzył. Rozejrzał się. W powietrzu unosił się zapach świeżej potrawy i palonego drzewa. Ojciec krzątał się jeszcze przy piecu.
- Podaj chleb Amarze. Siadajcie już. - Matka właśnie postawiła na ławie kociołek parującego gulaszu. Nałożyła solidne porcje do misek i nagoniła ich do jedzenia. Zapowiadał się piękny słoneczny dzień.
- Jak się czujesz chłopcze? - Ojciec zawsze zwracał się w ten sposób. Nigdy nie wołał do niego po imieniu. Tak samo wołali go zresztą wszyscy we wsi. Matka jako jedyna nie trzymała się tej reguły.
- Dobrze. Tylko noc była jakaś ciężka. Coś mnie wyrwało ze snu.
- Pamiętasz może, co to było? – Spytała matka, dzieląc chleb na równe porcje.
Zmarszczył brwi próbując sobie przypomnieć.
- Nie. Pewnie coś mi się śniło.
- Musimy porozmawiać chłopcze. Już najwyższy czas. – Wtrącił się ojciec. Głos mu drżał, a oczy miał spuszczone.
- Najpierw zjedzcie. Na rozmowy będzie jeszcze czas. Nie pozwolę żeby jedzenie wystygło.
Zabrali się, więc za jedzenie. Gulasz był naprawdę wyśmienity. Amar pochłaniał śniadanie jakby ktoś miał zaraz zabrać miskę. Coś tu jednak nie grało. Przyjrzał się rodzicom zatrzymując łyżkę w połowie drogi. Nie jedli. Grzebali tylko w talerzach ze spuszczonymi głowami. Wpakował zatrzymaną w połowie drogi porcje do ust. Przełknął głośno przeżuty kęs. Czuł się jakoś nieswojo.
- Czy coś się stało?
- Nieeee. – Odpowiedziała bez przekonania matka
Patrzył to na jedno to na drugie. Nie podobała mu się cała ta sytuacja.
- Musimy z tobą porozmawiać. – Przerwał jej ojciec.
- Powie mi ktoś w końcu, o co tu chodzi? – Odsunął miskę od siebie. Apetyt sam odszedł. Spojrzał pytająco na ojca.
- Pamiętasz dzisiejszą noc?
- Tylko tyle, że coś mnie obudziło. Miałem chyba zły sen.
- Tak ja cię obudziłam i nie był to pierwszy raz. Ten sen wraca. Ostatnio coraz częściej. A już mieliśmy nadzieje, że mamy to za sobą.
- Nic nie pamiętam. O czym wy mówicie?
- Synu. – Wtrącił się ojciec. – Musisz się czegoś dowiedzieć. Jesteś już prawie dorosły i nie powinniśmy dłużej tego przed tobą ukrywać. Zresztą, niedługo sam byś się pewnie zaczął domyślać.
- Domyślać? Czego mam się domyślić? Mówcie po ludzku.
- Widzisz… Jesteś wszystkim, co mamy. Długo nie mogliśmy mieć dzieci. Kiedy więc trafiłeś do wioski wiele lat temu przygarnęliśmy cię jak własnego syna.
Wiadomość spadła na niego jak grom. Nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Przez chwile zabrakło mu powietrza. Chciał coś powiedzieć, ale słowa grzęzły w krtani z trudem wydostając się na zewnątrz.
- Czy wy się dobrze czujecie? To wcale nie jest śmieszne.
- Wiem. Długo rozmawialiśmy na ten temat z matką. Zastanawialiśmy się, kiedy i czy w ogóle o tym mówić. Spójrz jednak na siebie. Zobacz jak bardzo się różnimy.
- Kim w takim razie jestem? Skąd się tu wziąłem?... To jakiś koszmar... Jesteście Pewni?
- Posłuchaj nas. Kiedy trafiłeś do wsi byłeś cały uwalany we krwi i błocie. Krew była dość świeża, więc myślano, że jesteś ranny. Rozebrano cię i umyto. Poza kilkoma siniakami i stłuczeniami nie miałeś żadnych ran. Wszyscy pytali, co się stało, gdzie są twoi rodzice. Nic nie mówiłeś. Cały się trząsłeś, zapewne z przerażenia, bo noc była ciepła, lipcowa. Wskazałeś ręką na pobliski las. Wypowiedziałeś wtedy tylko kilka słów. „Krwawa Pani… Matka… jeszcze żyje… Pomóżcie.” Dwa dni nie mogliśmy cię dobudzić. Trwałeś w takim stanie, przeżywając wielokrotnie koszmary, których byłeś świadkiem. Kiedy się obudziłeś, nic nie pamiętałeś. Nie wiedziałeś gdzie jesteś ani jak się tu znalazłeś. Tylko sny wracające w nocy przypominały nam o tym, co musiałeś przeżyć. Z czasem i one przeszły, aż do ostatnich tygodni, kiedy wróciły ponownie i zaczęły się nasilać.
- A co z moimi rodzicami? Odnaleziono ich?
- Niestety. To jest najdziwniejsze. Pomoc ruszyła bez chwili zwłoki. Przeczesano dokładnie całą okolicę. Nie znaleziono jednak ani ciał ani nawet najmniejszych śladów walki.

Airel

Z drobiazgów:

Arturious

Wdzięczny jestem za każde słowo które sprawia że mogę być lepszym "pisarzem".
Dziękuję więc za tę ocenę.
Przyznam że nie ze wszystkim się zgadzam i nie wszystkie uwagi rozumiem. No cóż. Każdy w końcu inaczej interpretuje to co czyta. Czyż to nie jest fascynujące?

Airel

Co do podsinionych oczu, niech będzie, w porządku, nie zamierzam się kłócić ze słownikiem. Sens zrozumiałam, gdybyś napisał, że miał sińce pod oczami, nie byłoby rozmowy. Nie spotkałam się nigdy wcześniej w praktyce z takim wyrażeniem w sensie podkrążonych oczu po śnie. Pasowałby mi do podbitych. A podbite nie są. Aczkolwiek rzeczywiście ludzie czasem tak mówią.

caislohen

UWAGA! Autorze, jeśli nie masz ochoty czytać krytyk na temat swojego opowiadania, nie czytaj tego.
Nie chcę byś tracił swe włosy pod wpływem wyładowań nerwowych.
Ja również swoich nie chciałabym tracić. A powód dokładnie ten sam, już czuję te wyładowania nerwowe pełznące po głowie. Nie mam ochoty czytać takich uwag, a zwłaszcza wygłoszonych w takiej formie. Można powiedzieć to kulturalniej. Na dokładkę umieszczając opowiadanie w takim miejscu, każdy choć odrobinę rozsądny autor spodziewa się krytyki. Radzę przemyśleć moje powyższe słowa, bo zrobię się agresywna. Od tych wyładowań. Nerwowych.
Airel

Przeczytałem komentarze mojej przedmówczyni, Airel, i stwierdziłem, że sprawdzała ona tekst pod względem ortografii i interpunkcji. Ja postarałem się i zwracam uwagę z innej strony. Jeśli, Autorze, jeszcze czytasz mój post, zapraszam do krytyki:

Airel

Parę moich uwag odnośnie powyższych spostrzeżeń.

Arturious

caislohen

Po pierwsze: zauważyłem, że dba się o kulturę (to dobrze) w krytyce. Ale od tego jest krytyka, jeśli zaboli, wyśmieje, skłoni autora do myślenia. Inaczej sugestie nie dotarłyby do krytykowanego.
Po drugie: umieściłem na początku ostrzeżenie. Uwagę odnośnie moich słów, aż chce się powiedzieć "a nie mówiłem?". Pisałem, że autor może się denerwować, ale jeśli krytyka uderza innych - to znaczy, że jest ona mylna, albo autor jest faworyzowany. Jak było w tym przypadku, nie wiem. Ale mi się wydaje, że wszystkie uwagi były uzasadnione.
Nie rozumiem uwag w postaci: "Na dokładkę umieszczając opowiadanie w takim miejscu, każdy choć odrobinę rozsądny autor spodziewa się krytyki. Radzę przemyśleć moje powyższe słowa," (to z notki Airel w moim poście). To dobrze, że autor spodziewa się krytyki, ale ja wolę mieć pewność, że ktoś jest zdecydowany do czytania uwag co do jego tekstu. A umieszczenie takiej uwagi, jak moja, na początku pozwala mi się do niej odnosić.

Arturious

Wiecie co?
Trochę się pogubiłem.
Mam zresztą wrażenie że nie ja jeden.
Sądziłem że uwagi które zamieściła Airel w krytyce caislohen dotyczą nie jego krytyki tylko niektórych moich wcześniejszych krytyk.
W tej chwili nie wiem kogo one dotyczyły.
Nie jest to zresztą ważne.
Proponuje zakończyć niepotrzebnie zaistniały spór które nie powinien mieć miejsca.

Jeśli ktoś uważa że to moje poprzednie krytyki były rażące to jeszcze raz przepraszam.

jeśli chodzi natomiast o krytykę mojego tekstu, to jedyną urażoną osobą mogę być ja.
ZAZNACZAM IŻ NIE JESTEM URAŻONY POWYŻSZYMI KRYTYKAMI !
Jeśli kiedyś się poczuje urażony zwrócę się z tym do moderatorów forum, a spór rozstrzygniemy między sobą, bez udziału gawiedzi:)

---PROSZĘ WIĘC. SKUPMY SIĘ NA TEKŚCIE---

caislohen, chylę czoła za przebudowę zdania z tymi przymiotnikami. Faktycznie można lepiej. Jeśli pozwolisz wykorzystam je w docelowym poprawionym tekście..

Nie zgodzę się w tym przypadku z Twoją opinią na temat "jasnych promieni".
Oczywistym wydaje się. że promienie nie mogą być ciemne. Jednak inaczej wpada światło z zachmurzonego nieba, przebijające się przez mgłę, lub przez koronę drzewa, a zupełnie inaczej jeśli są to jasne (ostre) promienie porannego słońca nie przesłonięte chmurami ani innymi przeszkodami.
Chodziło mi tu o zaakcentowanie właśnie tej jasności. Przyjrzę się jednak jeszcze temu zdaniu, może uda się trafniej sformułować "jasne promienie"

Droga Airel. Jedno pytanie do Ciebie.
Ogonki faktycznie są koszmarem który mnie dręczy. myślę że nie tylko mnie.
Widzę że znasz dość dobrze ich zastosowanie.
Czy jest jakaś zasada dzięki której można rozpoznać zasadność użycia ogonka lub jego nie używania?
Edytory tekstu też sobie z tym nie radzą.

Dzięki wielkie za uwagi do tekstu.
Przeczytałem od deski do deski po kilka razy każdą z nich.

caislohen

Airel

Wszystko, co wtryniam w post takim kolorem, jaki tu widzicie, jest uwagą moderatora. Jasne? I dotyczy słów zawartych w poście. Kultury wypowiedzi oraz przestrzegania regulaminu. Co by było jasne dla każdego.
Caislohen - to, że autor nie czuje się urażony twoją formą krytyki, nie znaczy, że ja mam ją pochwalać. Nie mam ci za złe krytyki, tylko jej formy właśnie, która jest przesadna. Jeśli masz do mnie kolejne uwagi, sugeruję skorzystanie z PW. Dalszą dyskusję a propos uwag moderatorskich W TYM MIEJSCU uważam za zamkniętą i wyrzucę wszystkie fragmenty postów odnoszące się do tego. Jestem dostępna na PW dla obydwu, jeśli będziecie mieć uwagi.
Jeszcze jeden edit: Caislohen, wciąż chciałabym się dowiedzieć od ciebie, co twoim zdaniem znaczą wyładowania nerwowe, od których traci się włosy. Na PW. Proszę, bom ciekawa.

Wszystko pozostałe jest moim osobistym zdaniem, dotyczącym tekstu, stylu, ortografii, przemyśleń i czegokolwiek innego, co nie jest związane absolutnie z byciem, lub nie, moderatorem.

Co do stosowania końcówek typu "ę":
Ogólnie po prostu WIEM jak się coś pisze. Ale można i od razu skumulować to w zasady.
Po pierwsze i chyba najważniejsze, "ę" stosujemy przy liczbie pojedynczej:
Biernik (kogo, co? - np. widzę, mam) - widzę zwierzę, mam nadzieję, widzę mamę.
Większość twoich błędów podchodzi pod ten przypadek:
wpakował (kogo, co) porcję
wbijały się (w kogo, w co) w ramię
miałem (kogo, co) nadzieję
Natomiast w przypadku liczby mnogiej piszemy "e":
Mieliśmy wielkie nadzieje w związku z tym projektem.
W tej restauracji nakładali zawsze duże porcje.

Co do innych słów, gdzie zjadłeś ogonki:
słowo "szczenie" zwyczajnie nie istnieje. Jest tylko "szczenię". To szczenię, tego szczenięcia - to "ę" nie znika w odmianie. Jest dźwięczne.

Zaś jeśli chodzi o słowo zwierz i zwierzę
Po pierwsze, to dwa różne słowa.
Uznałam, że chodzi o zwierzę, zwierzaka, w liczbie mnogiej zwierzęta. Pisze się jak szczenię (zwierzęciem, szczenięciem).
Natomiast zwierz, to zupełnie inna bajka. Zwierz, to nie jest zwykłe zwierzę. To zwierzę dzikie, rozjuszone, srogie. Ewentualnie w starszych książkach jest używane na określenie zwierzyny (chociażby łownej) - łowy na grubego zwierza. Zwierz w liczbie mnogiej to "zwierze". W liczbie mnogiej i w mianowniku jednocześnie, dodajmy.
To sugeruje, że nawet gdyby twój osioł miał być rozjuszony i srogi, to nie możesz napisać "osioł to uparte zwierze". Albo "zwierz", albo "zwierzę".

Edit, bo zapomniałam: Caislohen, nie czepiałam się wypominania przymiotników. Czepiałam się sugestii, jako że z twojej wypowiedzi wynikało, że jednak znasz statystyczny przepis na tworzenie zdań, a przymiotniki to tylko od święta. Do konkretnych uwag nie odniosłam się w ogóle i nadal się nie odnoszę.
I kolejny edit, bo dziś jakoś błąkałam się myślami na hodowli owiec.
Co do "szczenię": nazwy wszystkich zwierząt (młodych) kończą się na "ę". Szczenię, kocię, cielę, jagnię (może dlatego mi się skojarzyło?), źrebię... Kto zna inne zwierzęta gospodarskie? Kaczę też można powiedzieć Smile

i kurczę, oczywiście. Indyczę. W liczbie mnogiej też odmieniamy tak samo: szczenięta, kurczęta, kocięta... "ę" nie zanika.
Samo "e" pojawia się także w odmianie, kiedy mamy do czynienia z miejscownikiem
np. rama
Msc (o kim, o czym) o ramie (skojarzyło mi się z twoim ramieniem, stąd ten przykład).
Podobnie zresztą jest w przypadku: mama - o mamie.
Oby to już koniec editów...