Pare sekund z życia [NZ]

Hans

Nie wiem czy potrzebne, ale żeby potem nie było ostrzeżenie o słowach wulgarnych, przekleństwach. Od razu mówię, że nie zwracam uwagi na formę tak bardzo bo jestem tego samego zdania co Bukowski. Opowiadanie może ale nie musi się spodobać, życzę miłego czytania..

Poranek. Lato. Pogoda była nieważna. Leżał jeszcze w łóżku nie chciało mu się wstawać. Świat miał o nim zapomnieć, zgubić go gdzieś po drodze. Nie przejmował się niczym.

W końcu wstał. Pierwsze co zrobił to poszedł do kibla się odlać. Spojrzał w lustro, uśmiechnął się, przypominając sobie wczorajszy wieczór. Wszedł, a raczej wpłynął do kuchni, zrobił sobie omlet i kawę. Poszedł do pokoju, chwilę stracił na szukanie płyty winylowej, ale znalazł „Miles Davis – Kinds of Blue”. Puścił ją w starym, ledwo działającym gramofonie i siedział tam jedząc śniadanie, które było tak nieistotne. Pokój powoli wypełniała gęsta muzyka, coś co dawało mu siłę większą niż pieprzona poranna kawa.

Zjadł. Ubrał się i wyszedł z domu. Zajrzał do najbliższego baru. Strzelił sobie jednego i siedział tam oglądając ludzi. Nagle od wejścia słychać głos :

-To jest napad ! Dawać kasę albo was rozpierdolimy ! –matową barwą wypowiedział te słowa jakiś głupek.

Okazało się, że trzej kolesie postanowili obrabować bar. John siedział i nawet nie zwracał uwagi, na tych idiotów. Pijąc już drugą butelkę Jacka Daniels’a powoli odpływał, ale niespodziewanie podszedł do niego jeden z tych kolesi :

-Dawaj portfel huju.- Mówiąc to, telepał się ze strachu.

John widząc to wstał, powiedział :
-Kurwa, albo dajesz mi spokój albo...-nagle przerwał mu głos jednego z nich
-Albo cię zabijemy frajerze, nie pyskuj bo …- wtedy padły trzy strzały. John miał przy sobie Berettę 92 i był nie cierpliwy. Dlatego zabił ich i wyszedł z baru rzucając kelnerowi 10$ za Jacka.

Wrócił do domu znudzony i lekko nie wyspany. Sprawdził pocztę w telefonie i okazało się, że ma jedno połączenie nieodebrane. Odsłuchał go. Luk zadzwonił i powiedział o imprezie u niego w domu. John nic nie miał do roboty więc przebrał lekko zakrwawione ubranie i nie zastanawiając się poszedł.

W mieszkaniu było 10 osób. W tym Natalii, brunetka, jego dobra znajoma. W świecie tych plastikowych ”ludzi”, ona była jak poranny browar na kaca. Kolejka przechodziła już kolejne osoby, aż doszła do nich. Jednak oni odmówili woleli pójść do kuchni i zrobić sobie drinka. Zwykła chwila w kuchni, szklanka, lód, wódka, sok, cytryna, to wszystko było jak prosty przepisz na krople czystego szczęścia, a nie na szybkie zajebanie się. Mogła trwać wiecznie, w jej oczach widział szaleństwo, a w uśmiechu wyrafinowanie. Na koniec dla lepszego smaku przetarł cytryną krawędź szklanki.

Wrócili. Godziny płynęły. Od czasu do czasu ktoś wychodził na szluga. Jednak z minuty na minutę w pokoju było coraz mniej osób. Okazało się, że reszta poszła do innego pokoju, a w tamtym został on, ona i brat Luka. Nie zwracali na niego uwagi. Alkohol dawał o sobie znać. Rozpierdalając drzwi, wszedł do jego głowy. Leżeli na kanapie, szczęście płynęło obok wódki w ich żyłach. Jednak John wiedział, że Natalii ma kogoś, dlatego gdy wódka odpłynęła ze szczochami w kiblu przypomniał sobie o byłej. Nagle zadzwonił telefon. Luk odebrał i sekundę później wszyscy musieli spierdalać z domu. John odszedł w milczeniu.

Wracając do domu czuł się jak kurwa na głodzie, której ktoś machał przed nosem prochami, ale suka nie mogła ich mieć. Nie dało mu to spokoju napisał do niej co robi. Siedziała z paroma hujami w barze. Poprosiła go żeby przyszedł. Nie mógł odmówić. Sześć minut potem już był. Sześć minut później wszyscy wyszli bo śpieszyła się na autobus do domu. Jego głód zaczął rosnąć. Jednak odpuścił sobie przezwyciężył go.

Hien

A oznaczyć prawidłowo waść nie zamierza? Bo temat poleci. I odsyłam do zasad zapisu dialogów. Nie mówiąc już o podstawach interpunkcji.
Mal.

Alice

Ojej.