Opowieści z Aragaseii [NZ]

Monika

PROLOG
W lesie panował mrok tak głęboki, że ledwie można było odróżnić kształty poszczególnych drzew. Ich stare, rozłożyste gałęzie delikatnie falowały w rytm wiatru, a zielone listki cichutko szumiały swoje pieśni. Samotny kruk o czarnych jak mrok piórach usiadł na grubszej gałęzi i zakrakał szyderczo.
Między drzewami kryła się dwójka Morvalatów, których bardzo często nazywano Wojownikami Ciemności. Była to rasa, którą charakteryzowała nieco bledsza karnacja skóry, niż u normalnego człowieka, długimi kruczoczarnymi włosami i czerwonymi, jak krew oczyma. Od wielu lat sprawowali władzę nad światem. Nikt ich jeszcze nie pokonał. Mimo że wszystkie ludy Aragaseii połączyły siły by zniszczyć ich Imperium, ono nadal stało. Nawet Lingaladzi byli wobec nich bezradni, chociaż to była jedna z silniejszych ras.
Czekali. Jeśli to, co mówił zwiadowca okaże się prawdą, w ich ręce wpadnie lingaladzki poseł. Jeden z Morvalatów, który miał prawą rękę do połowy z metalu spojrzał z niesmakiem na piątkę orków, którzy im towarzyszyli.
— Znaleźliście coś? — spytał powoli. Jego cichy głos był przepełniony mocą.
— Niczego nie widzieliśmy, panie — rzekł ork drżącym głosem.
— Ktoś się zbliża, Uther — rzekł kolejny wojownik, natychmiast odwracając uwagę dowódcy od orka.
Był to jeden z najwyższych przedstawicieli swojej rasy, bowiem Morvalatowie osiągają około dwóch metrów wzrostu, a Dargor był niższy od swego dowódcy zaledwie o dziesięć centymetrów.
— Już ci wierzę, Dargorze... — zaśmiał się dowódca, patrząc na sługę lekceważąco.
Nagle nocną ciszę zagłuszył tętent galopującego konia, orkowie napięli łuki, czekając, aż zwierze pojawi się w zasięgu ich wzroku. Uther gestem kazał im opuścić broń, wiedział, że jeśli to był ten Lingalad, na którego czekali nic nie mogło mu się stać. Rozkaz, który otrzymał od ojca była jasny: schwytać go żywego i całego.
— Jeśli któryś z was tknie tego Lingalada, zapłaci głową — powiedział Morvalat, głosem pełnym groźby. — Alfheim, Dargor, będziecie mi teraz pomocą — zwrócił się do towarzyszy.
Wojownicy Ciemności pokiwali głowami, tymczasem tętent kopyt konia stawał się coraz głośniejszy. W pewnej chwili tę część lasu wypełniło tak jasne światło, że orkowie zasłaniali z cichym jękiem oczy. Uther zmrużył oczy, osłaniając je ręką. Teraz wiedział, że nie czekali tyle godzin na próżno. Zatem jesteś, Lingaladzie! — zaśmiał się w myślach.
Niemalże w chwili, gdy o tym pomyślał z pomiędzy drzew wybiegł biały rumak z jeźdźcem na grzbiecie. Był to mężczyzna, od którego biło takie światło i dostojeństwo, że niewielu mogło się oprzeć przed padnięciem mu na kolana. Lecz na Utherze dostojeństwo Lingalada nie zrobiło żadnego wrażenia. Otoczył całą polanę ogromną chmurą ciemności, która przytłumiała nawet światło Lingalada. Dzięki temu orkowie mogli widzieć przeciwnika i atakować.
— Brać go!
Orkowie z dzikim wrzaskiem rzucili się w stronę pędzącego konia, zwierzę z rżeniem zatrzymało się. Lingalad dobył miecza i zanurzył ostrze w piersi najbliższego orka, ten stękając runął na ziemię. Następny padł na ziemię z przepołowioną czaszką. Trzej, którzy pozostali przy życiu, napięli łuki, celując lśniące groty strzał o czarnym upierzeniu w konia lingaladzkiego wojownika. Wystrzelili, trzy strzały bezlitośnie wbiły się w bok wierzchowca, koń zarżał z cierpienia, upadając przednimi nogami na ziemię, a potem na prawy bok. Przerażony Lingalad w ostatniej chwili zsunął się z niego błyskawicznie i z bólem w oczach dotknął białej sierści, która zaczęła stopniowo zabarwiać się krwią z rany. Po chwili jednak wstał i rzucił swojemu wierzchowcowi pożegnalne spojrzenie, postawił krok w stronę nacierającego na niego orków.
Tymczasem biały rumak powoli dogorywał. Oddech zwierzęcia stał się krótki, spazmatyczny, patrzyło na swego pana błagalnie, choć ten nie spoglądał na nie, wkrótce przestał oddychać i kompletnie znieruchomiał. Lingalad już tego nie widział; ruszył na orków, którzy z impetem rzucili się w jego stronę. Nagle zatrzymali się, kiedy dostrzegli jak jeden ze stojących Morvalatów unosi rękę na znak, że mają zostawić wojownika jemu. Zaskoczony młodzian obejrzał się po wrogach i westchnął ciężko, gdy dostrzegł, z kim będzie musiał się zmierzyć.
— Uther... — wyszeptał, celując klingą w przeciwnika, do końca rozumiejąc swoje położenie i fakt wpadnięcia w pułapkę potomka Władcy Ciemności.
— A któżby inny? — zaśmiał się Książę Ciemności, powoli podchodząc do przeciwnika i obnażając miecz. — Wyzywam cię.
Dargor, Alfheim, zaatakujecie go w plecy, kiedy odwrócę jego uwagę — przesłał telepatycznie dwójce towarzyszy. Lingalad stanął naprzeciw Utherowi, chwilę okrążali się mierząc nawzajem wzrokiem by sprawdzić, który z nich nie zniesie spojrzenia drugiego. W końcu jeden z nich zaatakował, stal natrafiła na stal, a przeciwnicy zwarli się ze sobą w śmiertelnym tańcu. Wkrótce na twarzy Uthera pojawił się grymas wysiłku i zmęczenia, a miecz zaciążył mu w dłoni, kiedy pół-cięciem sparował kolejny cios Lingalada. Tymczasem Dargor i Alfheim zaszli przeciwnika od tyłu.
—Traste Lyar Atomare! — wypowiedzieli zgodnym szeptem.
Zaklęcie przesądziło sprawę z posłem Lingaladów. Czarny promień uderzył prosto w plecy wojownika, który osunął się nieprzytomny na trawę. Miecz z cichym brzdękiem wysunął się z jego dłoni i upadł obok niej. Usta Dargora wygięły się w paskudny uśmiechu, a w czerwonych oczach zatańczyły radosne iskierki. Patrzył na nieprzytomnego wroga z ogromną satysfakcją, zaś Uther dysząc ciężko skrępował przeciwnika zaklęciem.
Zagwizdał, a wtedy z lasu wybiegły trzy konie, które zatrzymały się przed całą trójką i ich nieprzytomnym więźniem. Książę Ciemności chwycił Lingalada i wskoczył z nim na siodło pierwszego o kruczoczarnej sierści. Prychnął, czując na sobie ciężar większy niż normalnie.
— Alfheim, mój ojciec boi się mieć tego Lingalada w swojej twierdzy, więc oddaję go pod twoją piecze — rzekł Uther.
— Dziękuję za zaufanie, panie — rzekł Morvalat odziany w czarny płaszcz z kapturem misternej roboty. — A co ze zdrajcą, Ellenmóthem i elfem, który zranił naszego pana?
— Chodzi ci o Nardreda, Silthrila i ich przyjaciela? — zdziwił się Dargor, unosząc dłoń w żelaznej rękawicy pancernej, zakończonej długimi, żelaznymi szponami. — Zajmę się tym, wy możecie wracać.
Po tych słowach wskoczył na swojego konia i uderzył go ostrogami, po czym pogalopował w ciemność, znikając towarzyszom z oczu.

Mad Len

To tylko prolog, więc trudno powiedzieć coś sensownego na jego temat. Styl nie jest zły, czytałam już wiele gorszych historii, niemniej nie jestem jakoś specjalnie zachwycona, czy zainteresowana. Początek nie wydaje mi się jakoś niezwykle oryginalny, a Wojownicy Ciemności i Władca Ciemności budzą obawę, że mam do czynienia z fantasy z dolnej półki. Ale to oczywiście moja opinia poza tym… cóż, to pierwszy rozdział, prawda? Być może się mylę i w rzeczywistości będzie o wiele ciekawiej, niż przypuszczam… hm, prawdopodobnie przeczytam ciąg dalszy, choć raczej z ciekawości, a nie dlatego, że mi się podoba. Jak na razie nie zachęca, ale przecież może być lepiej.

caislohen

Ach, tak zajrzałem, więc skomentuję.