[M] Część całości

mapple

I było dla nich jasne, że mają przed sobą jeszcze długą, długą drogę.
A. Czechow „Kobieta z psem”

- Dziękuję - powiedział kontroler. Jakub zerknął na dziewczynę siedzącą naprzeciwko. Wyciągnęła swój wymięty bilet z kieszeni i pokazała go z uśmiechem.
Kiedy spojrzał na nią kolejny raz, trzymała na torbie otwarty jogurt i wyjadała z niego palcami czekoladowe groszki. Prawie pełne opakowanie wylądowało w śmieciach, a dziewczyna zajęła się wycieraniem o gazetę upaćkanej jogurtem bransoletki. Wyjął paczkę chusteczek i podsunął jej.
- Dzięki, już dałam radę. - Zmarszczyła się i otworzyła gazetę, unosząc ją na poziom oczu. Całą stronę tytułową zajmował napis: „21 grudnia 2012 - apokalipsa czy blef?”
- Co robisz? - spytała nagle dziewczyna. Wyglądało na to, że mówiła do gazety, ale na wszelki wypadek postanowił odpowiedzieć.
- Hm. Jadę pociągiem, jak ty.
Znad gazety wysunęła się rozbawiona para oczu.
- Nie o to mi chodziło. Co robisz dzisiaj, gdzie jedziesz?
- Do rodziców.
- Na święta? Masz w tych torbach chyba wszystkie rzeczy.
- Mm - zająknął się. - Na razie na zawsze.
Gwizdnęła przez zęby.
- Problemy z narzeczoną?
Pytanie zabrzmiało tak zwyczajnie, że poczuł, jak się rumieni. No tak. Właściwie była to prawda, tylko w myślach ubierał ją w bardziej tragiczne słowa. Przez chwilę chciał wyprowadzić ją z błędu w temacie płci „narzeczonej”, ale zrezygnował. Ostatecznie, czy robiło to jakąś różnicę?
- Nie wiem. Może. Wyprowadziłem się.
- Przykro mi. - Naprawdę wyglądała, jakby było jej przykro. Za chwilę jednak twarz rozjaśniła jej się w uśmiechu. - Tak czy inaczej, nie masz się czym przejmować. Jutro, a właściwie... - spojrzała przelotnie na zegarek - za kilkanaście minut i tak jest koniec świata. Szkoda tylko, że nie spędzicie go razem.
- Szkoda - przyznał.
- Jak miała na imię?
- Da… Daria. – Jednak robiło różnicę?
- Jak się z tym czujesz?
- Przepraszam?
- O, Jezu - zająknęła się. - Nie chodziło mi o rozstanie. Spytałam, jak się czujesz z tym, że koniec świata dopadnie cię w śmierdzącym pociągu tanich linii kolejowych, kiedy nie masz nawet przy sobie nikogo bliskiego.
Zdjęła kaptur. Miała bardzo krótkie, ciemne włosy. I, jak zauważył z rozbawieniem, lekkiego zeza, przez co wyglądała na odrobinę szurniętą.
- Hm. – Zmarszczył brwi w udawanym zamyśleniu. - Dobrze, tak myślę. W porządku. To chyba mój trzeci koniec świata w życiu.
- Ja pamiętam tylko ten z 2000 roku – przyznała z równie udawaną powagą. - Miałam wtedy dziesięć lat. A co, jak ten będzie prawdziwy?
- Nic. Dosłownie.
Zachichotali. Dziewczyna wyciągnęła do niego rękę.
- W sumie lepiej przeżywać ostatnie chwile ze znajomym. Jestem Ania.
- Jakub.
Pociąg zwolnił, gwizdnął, zadygotał i stanął. W środku lasu. Ania wyciągnęła z kieszeni telefon.
- Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt dwa! Zdaje się, że to już.
Zerknął przez okno. Drzewa za jego odbiciem zadrżały, strzepując z siebie biały puch. Padający śnieg przypominał wiórki kokosowe. Mógłby przysiąc, że jeszcze przed chwilą było lato i po prostu ktoś jadący na dachu pociągu zdmuchnął posypkę z drożdżówki. Może Bóg?
- To zdecydowanie najpiękniejszy koniec świata, jaki w życiu widziałem - mruknął.
- Serio? - spytał Dawid.
Mógłby przysiąc, że jeszcze przed chwilą go tu nie było.
- Serio? – powtórzyła z powątpiewaniem Ania. Chuchnęła kilka razy w szybę i przetarła ją zielonym rękawem. – Nic nie widać. Noc, noc, noc… Jakie lubisz zwierzęta?
Nie czekając na odpowiedź podwinęła rękaw i z dumą pokazała mu przegub. Na śniadej cerze pokrytej białymi włoskami prężyły się kontury czarnego kota, z ogonem owiniętym wokół nadgarstka.
Przez moment wydawało mu się, że widzi tatuażowego kota przerzuconego przez jego klatkę piersiową. Pomiędzy rzędami sklejonych rzęs obserwował, jak kot zamienia się w przedramię, przedramię w ramię, ramię w obojczyk, obojczyk w pierś, a pierś w ogromny ciążowy brzuch opięty różową piżamą. Idealny profil.
- Lubię koty. – Uśmiechnął się.
- Kiepski z ciebie podrywacz. – Zaciągnęła z powrotem rękaw swetra i mrugnęła do niego. – Przewiduję każdy twój ruch.
Dawid zaśmiał się, posłał mu znaczące spojrzenie i rozpłaszczył nos na szybie. Wydawało się, że ma ochotę powiedzieć coś złośliwego, ale nie chce zdradzić swojej obecności.

Koniec.

Pierre de Ronsard

Obecność Dawida jest mistyczna, bo ciężko powiedzieć, czy jest jednym z bohaterów realnie. Piękne opisy, ale troszkę konwencji jest. Wymiękłe bilety rzadko się zdarzają tak naprawdę. Ale to z przymrużeniem oka. W dialogach nie ma już tej mocy, co w opisach, np. tym o drożdżówce z puchem. Cudo. Zawsze mam pogląd, że każda linijka musi coś znaczyć, a tu niektóre wydają się zbędne.
Jakub homoseksualistą? Z pewnością. Można też interpretować wszystko jako narcyzm. Dawid jako alter ego (lub cuś w tym rodzaju, słabo u mnie z Freudem) Jakuba, które nie chce się ujawnić. Miły chłopak nie byłby sobą, gdyby pod koniec stał się złośliwy. Motywu kota i jego ewentualnej symboliki nie rozumiem i przyznam to szczerze, bez bicia. I na razie jestem na etapie dość płytkiego powiązania motta z treścią opowiadania. Cała miniaturka jest tajemnicza i bardzo przyjemna, głęboka. Ma pewnie kilka drugich den, które wyjdą na jaw po kolejnych czytaniach.

An-Nah

Obawiam się, że moja interpretacja nie będzie tak złożona, jak ta powyżej. Chyba jestem prostą i powierzchowną osobą Smile

Niemniej jednak scenka możliwa do różnorodnego interpretowania. Obecność Dawida, motyw podróży (w powiązaniu z mottem) i koniec świata zwłaszcza. Można to traktować dosłownie - chłopak po rozstaniu z partnerem rozmawia w pociągu z przygodną pasażerką. Można uznać koniec świata za realny i podejść do niego dosłownie - dwoje przypadkowych ludzi nie wierzy w koniec, bo wiele razy go zapowiadano, i koniec ich dopada znienacka, choć tu już nie pasowałoby motto - ale z drugiej strony ja jestem zdania, że koniec świata zawsze jest początkiem innego, więc możliwe, że jeśli naprawdę się skończy, ci dwoje będą początkiem czegoś... A można traktować koniec i początek świata w aspekcie jednostki - koniec jednego związku, początek drugiego... O ile oczywiście bohater jest biseksualistą, bo jeśli jest homoseksualistą, zamiast początku nowego związku mamy zawiedzione nadzieje dziewczyny. No i obecność Dawida - albo zwykłe przywidzenia bohatera, wywołane smutkiem po rozstaniu i zmęczeniem, albo też Dawid nie żyje (wypadek? znów wynik początku końca świata?) i chce coś byłemu kochankowi zakomunikować. Można by go też traktować jako posłańca jakiejś wyższej siły, podobnie i dziewczynę... Dobra, kończę, bo zabrnęłam już pewno za daleko...
Ładne. Prosimy więcej.