Królestwo Aronem [NZ]

MarioBoss

Mam takie pytanie. Właśnie zaczynam pisać taką powieść i czy to sie nadaje, czy to ciągnąć czy nie warto?

-Powiadam wam nadchodzą czasy kiedy nie będziecie pewni jutra. Naszą Ardonie czeka zagłada, która może nas znisz... – poczciwy staruszek wydał z siebie ostatnie słowo.

Rozdział I
- Nasza Ardonia może być zagrożona – zaczął przemówienie król Keritel z rodu Samaterynów
- Jak to? Przecież rozmawiamy z Wordogemem o rozejmie! – odezwał się jeden ze szlachty
- To może nie chodzić o Wordogem lecz o coś bardziej przeraźliwego!
- Co macie na myśli?
- Jeden z naszych mędrców miał wizje na łonie śmierci.
- I co powiedział?
- Mówił coś o zagładzie jednak gdy dochodził do setna ducha wyzionął.
- Więc jak chcesz panie przygotować się do tego? – wtrącił się generał
- Na to nie można się przygotować. Trzeba cierpliwie czekać i mieć oczy i uszy wszędzie. Najmniejszy szczegół może doprowadzić nas do rozwiązania.
- Więc nie zwerbujemy nawet wojska?
- Nie! Będziemy czujnie czekać. A i jeszcze jedno nikt z poza naszego otoczenia nie może się dowiedzieć o czym była rozmowa zrozumiane?
- Tak jest królewska mość.
- Pamiętajcie jutro o podpisaniu wieczystego pokoju. Wyruszamy o 8.00!
Król położył się spać, aby jutro w pełni sił wyruszyć w podróż lecz myśl o mędrcu nie pozwalała mu zasnąć. . Jednak po pewnym czasie będąc podekscytowanym jutrzejszym dniem powoli usnął.
Niebo było całe krwiste a dwie gwiazdy wydawały się powoli zasypiać za horyzontem. Gdyby wyjrzeć za okno można by zobaczyć piękne uliczki i domy oświecone światłem z oliwnych lamp. Dzisiejsze nocy nikt nie mógł zasnąć. Jutrzejszy dzień miał być w końcu spokojny, bez walk i wojen. Całe rodziny siedziały przy stołach i świętowali. Mieli nadzieje, że przy końcu wojny, król przestanie wykorzystywać ich jako niewolników do wyrobów: zbrojni, mieczy, tarcz itp.

Następnego ranka, gdy król wyszedł na ganek, wbrew pozorom nie zauważył żadnych ludzi. Wszyscy albowiem po wczorajszej balandze z rodziną, leżeli uchlani pod stołem. W całym mieście było tak cicho że można było pomyśleć, że przez miasto przeszła jakaś plaga lub epidemia. Od czasu do czasu wiatr musnął drzwi, które cichutko zaskrzypiały. Miasto odpoczywało po nocnej zabawie. Król stał dumnie na tarasie i wpatrywał się w swoje miasto. Wielu z poza granic twierdzi że ów król jest najlepszym wodzem jakiego można sobie wymarzyć lecz w istocie było inaczej. Owszem był świetnym strategiem i nawet w nikłej sytuacji doprowadził do podpisania korzystnego pokoju. Jednak dla niego liczyły się tylko pieniądze i siła militarna. Nie zwracał uwagi, że z poddanych zrobił niewolników. Każdy z nich nie chciał takiego życia lecz za ucieczkę lub sprzeciw karano śmiercią. Poddani oprócz swojej pracy w polu musieli codziennie za darmo odpracowywać pięć godzin pańszczyzny. Nawet starzy ludzie nie mieli łatwo, aby wyżywić rodzinę musieli spędzać na polu po piętnaście godzin, pięć godzin u króla, a reszta w swoim polu. Keritel zabronił w mieście handlu. Tylko jego służba mogła skupować produkty, a później sprzedawać z wielokrotnym zyskiem. Oczywiście cały dochód z handlu szedł dla króla Keritela. Rzeczy były tak tanio skupowane, że z rzemieślnictwa nie dało się wyżyć. Większość ludzi w mieście zostawał rolnikami, ponieważ co mieli na polu to zjedli. Zdarzały się także sytuacje w której sąsiedzi wymieniali się żywnością, garnkami lecz gdy wyłapał to któryś ze szpiegów króla, rekwirował on cały dorobek życia. Często bywało, że gdy chłop nie miał nic brano jego dzieci, żonę i jego samego do niewoli. Wielu ludzi straciło w ten sposób swój dach nad głową i rodzinę. Kiedyś jeszcze mieli nadzieje na zmianę. Keritel miał syna o dobrym sercu, który uwalniał niewolników, zwracał zarekwirowane dobra. Nazywał się Metisko. Na nieszczęście któryś szpieg jego ojca złapał go przy uwalnianiu jednego z niewolników. Ojciec ,nie mogąc patrzeć na dobroduszność syna względem niższych klas społecznych, zabił go, a jego ciało wrzucił do najgłębszej rzeki w Ardonii. Niektórzy jednak mają nadzieje, że prawowity następca tronu zwinnie zwiał, a słudzy Keritela przez omyłkę zabili kogoś innego, nawet o tym nie wiedząc. Wyznawcy tej teorii uważają , że Metisko wybrał życie pustelnika i powtórnie przyjdzie walczyć o tron po śmierci ojca. Według nich Metisko schował się gdzieś na pustyni czarnych węży.
- Konie przygotowane do wyprawy ?!- Krzyknął do służącego Keritel
- Tak panie. – odezwał się sługa
Po chwili zawołanie przez służbę stawiają się generał i szlachcic.
- Gotowi do wymarszu – spytał retorycznie Keritel
- A jakże inaczej! – Odezwał się dochodzący człowiek w ciemnym kapturze
- A ktoś ty? – zerwał się król
- Ksiądz arcybiskup Parthel, mam towarzyszyć przy podpisywaniu pokoju, aby ten pokazać także Bogu i prosić go przy tej okazji o łaskę dla naszego królestwa
- Skoro musisz to jedź, ale konia będziesz musiał sam sobie załatwić – burknął złośliwie Keritel

Mam nadzieje że się spodoba Very Happy

Mad Len

(Proszę o dodanie właściwego oznaczenia w temacie)

Zacznę od odpowiedzi na pytanie przez ciebie postawione. Moim zdaniem się nie nadaje, ale ciągnąć warto. Warto bo może pomóc ci wyrobić styl i zdobyć trochę wprawy.

A teraz będę się czepiać i postaram się udzielić paru rad.

caislohen

Tekst trochę krótki, ale być może mniej będzie błędów.
I uważaj Autorze. Moja krytyka może zaboleć, o czym przekonali się już niektórzy. Ty jeśli nie chcesz czytać krytyk (wymądrzającego się) gościa, który będzie wręcz rozbebeszał Twój tekst - po prostu, nie czytaj dalej.

Airel

caislohen

Być może teraz oftopuje, lecz chcę aby Autor wiedział czego dotyczy dyskusja. Pisałbym do Ciebie, Airel, na PW, ale chcę by każdy widział moją odpowiedź i mógł ją porównać. Każdy stanie po jakiejś stronie, zgodzi się ze mną lub z Tobą.

Airel

Problem polega na tym, że chłopi szybko ubożeli i wtedy dopiero dziedzic przejmował ich ziemię na własność, wydzierżawiając ją. Chodzi o to, żeby przejąć ziemię w sposób "legalny". Daniny płacili raczej od opieki dziedzica nad nimi (co do samej opieki, no cóż...) niż od ziemi. A co do usuwania chłopa z jego ziemi - gdyby ziemia nie należała do niego, dziedzic nie musiałby dawać mu żadnej innej w zamian.
W przeciwieństwie do ciebie nie wspieram się uproszczoną wiedzą ze szkoły, tylko (w tej chwili) "Historią Polski" pod redakcją Henryka Łowmiańskiego, jednym z bogatszych opracowań historycznych.
Oczywiście pytanie brzmi, o jakim okresie mówimy. Później chłopi nie posiadali ziemi, głównie dlatego, że ją stracili w zadłużeniu - jak już wspomniałam, szybko ubożeli. Ziemia przechodziła na własność dworu, a potem bogatsi kmiecie ją dzierżawili. Nadal jednak chłopak czasem mógł zakupić ziemię i zabudowania, a potem przekazać je swoim spoadkobiercom.
Z resztą ewentualnej dyskusji historyczno-społecznej powinniśmy przenieść się do innego działu, albo ją skończyć.

caislohen

Ja proponuję zakończyć, bo i tak nic to nie wnosi. Gdybyśmy chcieli dalej dyskutować, powinniśmy ustalić pewne rzeczy.
Pewnie nie posiadam takiej wiedzy, jak Ty. Więc w dalszej wymianie mądrości wyszłyby moje braki.
Nie chciałem wcześniej uchodzić za kogoś kto zna sprawę w zupełności, lecz tylko przedstawiłem jak wygląda ona z mojej perspektywy, a swojego stanowiska i tak nie zmienię. Możliwe, że w przyszłości pod wpływem jakiś innych źródeł zmienię zdanie, ale jak na razie, uważam tak, a nie inaczej.

I nasze niezrozumienie zapewne powoduje niesprecyzowany czas i miejsce. Feudalizm przebiegał inaczej na różnych ziemiach, a także na przestrzeni lat zmieniał się. Przecież był feudalizm kontynentalny i wyspiarski - ale nie o tym w tym temacie.