Kochankowie śmierci [baśń z elementami fantasy][NZ]

Sanai

Macie! Takie porządne kawalisko, o. Very Happy

------------------------------------------------------

Kochankowie śmierci

Stary bajarz uśmiechnął się szeroko, widząc, ile dzieci zgromadziło się w izdebce, by posłuchać kolejnej porywającej powieści. Widok ich pulchniutkich, anielskich twarzyczek zawsze sprawiał mu wielką radość. W takich momentach czuł się potrzebny i naprawdę szczęśliwy. W swoim ponad dziewięćdziesięcioletnim życiu przeżył już bardzo wiele przygód. Niektóre były niesamowite, inne niebezpieczne, ale żadna nie mogła zostać opowiedziana. Wszystkie epizody swojego życia chciał zachować dla siebie, głęboko w sercu, ponieważ były jego częścią. Uwielbiał natomiast opowiadać rozmaite mity i legendy krainy Phaerim i czuł się wspaniale, widząc skupienie i zainteresowanie słuchaczy, zwłaszcza tych młodszych. W końcu nikt tak nie lubił bajek jak dzieci Kahardańczyków.
Ogień trzaskał w kamiennym kominku, dając przyjemne ciepło i roznosząc po pokoju cudowny zapach drewna, a błękitne oczy bajarza rozbłysły, gdy obserwował, jak podniecone dzieci siadają wokół niego na drewnianej podłodze.
– A zatem, moi mali przyjaciele – zaczął, gdy skończyły się już wszelakie śmiechy i rozmowy – na jaką opowieść macie dzisiaj ochotę?
Wstała jasnowłosa dziewczynka ubrana w schludną, śnieżnobiałą sukienkę. Mężczyzna ponownie się uśmiechnął. Lizalette, córka miejskiego kupca Arwina. Przypominała małego cherubinka.
– O pięknej księżniczce i przystojnym rycerzu, którzy bardzo się kochali.
To powiedziawszy, Lizalette usiadła, a wstał Ogg, syn piekarza, mały, piegowaty rudzielec.
– I o tajemniczych stworzeniach i krwawych walkach.
Bajarz rozsiadł się wygodnie w fotelu i dumał przez długą chwilę. Znał wiele opowieści o księżniczkach zamkniętych w wysokich, strzeżonych przez smoki wieżach, i o dzielnych rycerzach, którzy je ratowali i potem żyli długo i szczęśliwie, ale uważał je za wierutne bzdury. Prawdziwe życie było dużo mniej kolorowe, sam dobrze o tym wiedział.
I wtedy pomyślał sobie, że był taki okres w jego życiu, bardzo piękny, choć jednocześnie zasnuty woalem krwi i śmierci. Wprawdzie dzieci były za małe na tę historię, ale za to bardzo pojętne. Powinny zrozumieć okrucieństwa wojny sprzed ponad sześćdziesięciu lat, a jeśli nie, to trudno. A co mi tam, pomyślał, i tak niebawem nadejdzie mój czas.
– Dobrze więc – oznajmił. – Opowiem wam historię, która zapisała się w dziejach naszej krainy złotymi literami. Opowiada ona o miłości, odwadze, walce, poświęceniu i…
– I o księżniczce? – zapytała ożywiona Lizalette.
– Tak – Uśmiechnął się na chwilę do swoich wspomnień. – A więc słuchajcie, gdyż to bardzo długa historia. A zaczyna się tak…

*

Powiadają, że nasza kraina nazywa się tak, jak się nazywa, dzięki bogu Pha i bogini Erim, którzy stworzyli ją wiele lat temu i których kult przetrwał do dziś. Na początku był to jeden wielki, rozległy las, ale Pha i Erim zdecydowali podzielić go na miasta, które nazwali imionami swoich dzieci: Kahard, Haley, Cyndra, Loran i Anozcanzan. Dzisiejsza opowieść będzie dotyczyła głównie Kahardu, miasta znajdującego się w środkowej części krainy, którym rządził surowy, aczkolwiek sprawiedliwy król Yoru.
Jednak cała historia rozpoczyna się na pustkowiach zamorskiej krainy Serif, gdzie pewnego poranka kahardańska armia królewska starła się z siłami potężnego maga Daviusa, który chciał podbić całą krainę Phaerim. To była jedna z najkrwawszych bitew, jakie pamiętał ówczesny świat. Armią króla dowodził Gabriel, jeden z jego najsilniejszych rycerzy, zaś armię Daviusa prowadził do boju Dakshi, jego sojusznik i jednocześnie największy wróg Gabriela.
Bitwa rozpoczęła się pewnego poranka, kiedy to kahardańscy żołnierze pod wodzą Gabriela dopłynęli królewskim okrętem do krainy Serif i stanęli na rozległych równinach. Tego dnia warunki pogodowe nie sprzyjały żadnym wyprawom ani wojnom. Rzęsisty deszcz zmienił ziemię w jedno gigantyczne bajoro i utrudniał widoczność, zaś chmury burzowe zakrywające całe niebo były tak gęste i ciemne, że miało się wrażenie, jakby nastała noc. Co jakiś czas błyskały jaskrawe pioruny, oświetlając tym samym pole bitwy na ułamek sekundy. Huk grzmotów był tak potężny, że królewskim żołnierzom serca podchodziły do gardeł. Jednak stali w ulewie (według dawnych wierzeń Kahardańczyków, krople deszczu były łzami bogów i obdarzały wykąpanych w nich ludzi nadzwyczajną siłą) i czekali, aż z przeciwnej strony nadejdą wojska nieprzyjaciela. Zżerały ich wątpliwości, czy aby nie przegrają. Jednak Gabriel, jak na godnego zaufania dowódcę, był pewny siebie, spokojny i opanowany. Yoru bardzo go cenił i szanował. Bez wahania powierzył mu swoich najlepszych dziesięciu tysięcy żołnierzy. Nie obawiał się, że mag Davius będzie silniejszy.
Lecz zarówno Yoru jak i Gabriel przeliczyli się ze swoją pewnością. Bowiem w pewnej chwili, gdy potężny piorun błysnął i rozświetlił niebo, Kahardańczycy ujrzeli w oddali dziesięć razy większą armię Serifińczyków, która nadchodziła coraz szybciej. Na jej czele jechał Dakshi na swoim karym rumaku. Uśmiechał się triumfująco. Kiedy jego armia prawie dotarła na miejsce, a odgłosy końskich kopyt brodzących w błocie stawały się coraz wyraźniejsze i głośniejsze, Gabriel ściągnął wodze swojego czarnego ogiera i zaczął się przechadzać wzdłuż pierwszego szeregu żołnierzy.
– Najdzielniejsi mężowie Kahardu! – przemówił tak głośno, żeby wszyscy go słyszeli. – Oto nastał dzień, w którym znów musimy stoczyć z wrogiem bój nie tylko o nasze miasto, ale o całą krainę Phaerim. Dotychczas zwyciężaliśmy każdą bitwę z mieszkańcami krainy Serif, ale teraz nie możemy być pewni kolejnej victorii, bowiem do armii Daviusa przyłączyli się wojownicy z wszystkich miast Serifu. Wielu z was być może zginie w tej bitwie, ale nie zapominajcie, że walczymy za naszą ojczyznę i ku chwale naszych bogów. Chwała Pha i Erim! – krzyknął, unosząc w górę swój miecz. Kolejna błyskawica przecięła niebo.
– Chwała Pha i Erim! – powtórzyło chóralnie wojsko, podnosząc miecze.
– Może skończymy ten cyrk i przejdziemy wreszcie do rzeczy, Gabrysiu?
Gabriel odwrócił się. Nie cierpiał, kiedy zwracano się do niego per Gabryś, ale znał właściciela tego głosu i wiedział, że zwracając się do niego w ten sposób, ta osoba specjalnie to zrobiła, aby go sprowokować.
Dakshi posłał mu fałszywie uprzejmy uśmiech. Jak sobie chcesz, draniu, pomyślał Kahardańczyk. Potem on i Dakshi równocześnie wykrzyknęli: „Atak!” i serifińskie równiny zadrżały od wrzasków żołnierzy, szczęku broni i tętentu końskich kopyt.
Powietrze zadrżało od kolejnego grzmotu pioruna, gdy obie armie starły się ze sobą. Mrok i ulewa utrudniały widoczność, a ziemia zmieniona w błoto ograniczała ruchy. I już pierwsi walczący, głównie Kahardańczycy, spadali martwi ze swoich wierzchowców. Wojownicy Daviusa zabijali ich mieczami albo strumieniami silnej magii. Jednak żołnierze króla Yoru się nie poddawali – po chwili i oni cięli swoją bronią na oślep. Zdarzało się także, że zarówno Kahardańczycy jak i Serifińczycy zabijali swoich – taka ciemność panowała na polu bitwy. Wkrótce rozmokła ziemia spłynęła krwią i została usiana trupami. Na polu bitwy pozostali tylko Gabriel i Dakshi, dwaj wojownicy nienawidzący się od najmłodszych lat. Od dziecka rywalizowali ze sobą o każdą błahostkę, każdą najdrobniejszą rzecz. Kiedyś pokłócili się o pieniądze, jeszcze kiedyś prawie się pozabijali o córkę serifińskiego rzemieślnika, a teraz kolejny raz z rzędu stali oko w oko, walcząc tym razem o wielką krainę Phaerim. Obaj byli przemoczeni do suchej nitki, obaj zakrwawieni i pałający do siebie długoletnią nienawiścią.
– Nigdy nie zdobędziecie władzy nad Phaerimem – wydyszał Gabriel. Czuł, jak drżą mu wszystkie mięśnie. Zawsze tak się działo, kiedy był zdenerwowany lub zmęczony.
Dakshi zaśmiał się gardłowo, wymierzając ostrze swojego miecza prosto w Kahardańczyka.
– Nie bądź tego taki pewien. Ty, twój król i wasi głupi bogowie nie powstrzymacie nas!
I rzucił się na Gabriela z wyraźnym zamiarem zamordowania go. Jednak dowódca Kahardańczyków szybko i zwinnie odparł ten atak. Rozległ się donośny brzęk metalu, gdy oba miecze zderzyły się ze sobą. Dakshi zaczął coraz bardziej napierać na swojego przeciwnika. Gabriel czuł, jak nogi się pod nim uginają. Miał trudności z utrzymaniem równowagi, lecz zanim ją stracił, zdołał jeszcze odepchnąć Dakshiego, który poślizgnął się na podmokłej ziemi i przewrócił na plecy. Gabriel natychmiast go dopadł i przyłożył mu ostrze do piersi. Kiedy się nad nim pochylił, z jego długich, pozlepianych w strąki włosów zaczęła kapać woda.
– Cóż, Dakshi… Wiernie służyłeś swojemu panu. Byłeś jego ukochanym psem. Ale to już koniec… Pozdrów ode mnie bogów śmierci.
I Gabriel wbił ostrze swojego miecza prosto w serce Dakshiego. Serifińczyk wrzasnął wniebogłosy, a z jego ust, podobnie jak z rany, trysnął strumień krwi. Jeszcze przez ułamek sekundy patrzył nienawistnie w oczy Gabriela, dygocząc w agonii, po czym wyzionął ducha wykrwawiony i blady jak płótno.
Gabriel wyciągnął ostrze z piersi wroga i rozejrzał się, kurczowo łapiąc oddech. Nikt oprócz niego nie przeżył, nawet jego własny koń. Dotknął więc pięścią czoła, ust i piersi na znak prośby o wieczny odpoczynek dla zmarłych, po czym udał się z powrotem na okręt, którym przypłynął z armią do Serifu. Na szczęście miał nieco żeglarskiego doświadczenia, więc mimo licznych obrażeń i ran skierował się prosto do Phaerimu.

*

W całym Kahardzie panowała nerwowa atmosfera. Wszyscy w napięciu oczekiwali powrotu królewskiej armii z krainy Serif. Żony czekały na swoich mężów, matki na synów, siostry na braci, kochanki na kochanków. Sam król Yoru zaczął powoli wariować ze zdenerwowania i siedział w zamku na swoim tronie jak na szpilkach. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Jeśli armia Daviusa zostanie pokonana, będzie mógł w spokoju wydać swoją córkę Selene za mąż. Nawet wybrał dla niej odpowiedniego kandydata. Był to niejaki Kilian, członek lorańskiego rodu kupieckiego, młody i ambitny człowiek z pewną przyszłością i całkiem sporym majątkiem.
Jednak Yoru martwił się o swoją córkę. Jak będzie się sprawowała jako żona, skoro bogowie postanowili przed dwudziestoma laty pozbawić jej daru widzenia? A jeśli ona i Kilian będą mieli potomka, to czy również na niego przeniesie się ta wada? Yoru z całych sił modlił się o to, aby wszystko potoczyło się pomyślnie.
Tymczasem Selene siedziała w swojej komnacie przed wielkim lustrem i wpatrywała się niewidzącymi czarnymi oczami w swoje odbicie, a po jej policzku spływała samotna łza. Nie chciała wychodzić za mąż dla korzyści majątkowych. Poza tym pragnęła najpierw odzyskać wzrok, a dopiero potem myśleć o małżeństwie, i to takim z miłości. O Kilianie dowiedziała się dopiero w dniu, w którym król ogłosił ich zaręczyny, i żałowała, że nie mogła wtedy go zobaczyć.
Starała się na razie nie myśleć o swojej niepewnej przyszłości u jego boku i poddała się pieszczocie dłoni swojej służki Luny, która układała z jej złocistych włosów fantazyjną fryzurę, ale nawet relaks nie pomagał, ponieważ Luna cały czas opowiadała jej o zaletach Kiliana. To niemożliwe, że ten człowiek nie ma żadnych wad, ponieważ każdy jakieś ma. Tak było, jest i będzie.
– Tak, pani, wydaje mi się, że panicz Kilian jest wspaniałym materiałem na męża. Bogaty, inteligentny, dobrze wychowany, szarmancki… i nieziemsko przystojny. Na pewno nie zrazi się tym, że nie widzisz, pani.
– Mam taką nadzieję, Luno. Jednak nadal mnie to martwi – Księżniczka westchnęła. – Poza tym to małżeństwo zaaranżował mój ojciec. Nie lubię, gdy on ingeruje w moje życie osobiste. Obawiam się, że nie będę mogła spełnić oczekiwań Kiliana i nie będę dobrą żoną. Związek bez miłości to żaden związek. Daje tylko ból i cierpienie.
– Ależ, pani! – Luna skończyła układać złociste loki Selene. – Miłość przychodzi z czasem. Najważniejsze jest to, żeby wydać na świat dziedzica tronu… żeby przedłużać królewski ród! Kiedyś na pewno pokochasz, pani, swojego małżonka.
Selene ponownie westchnęła. Miała już serdecznie dość słuchania bajdurzeń o Idealnym Kilianie.
– Wyjdź. Chcę zostać sama.
– Tak, pani.
Luna skłoniła głowę i opuściła komnatę. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, a jej kroki na korytarzu ucichły, Selene ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się na dobre. Była tak bardzo nieszczęśliwa…
Niespodziewanie usłyszała swój własny melodyjny głos:

Powyżej na wzgórzu rośnie kwiat.
Wciąż rośnie szybciej,
coraz bardziej idealny.
Głęboko w tym kwiecie
na małym krześle
ze złotymi frędzlami
siedzi królowa wróżek.

– Na cóż ci te łzy, moje drogie dziecko?
Zamilkła. Wprawdzie nie widziała, ale dobrze wiedziała, że ten głos należał do wróżki Neiny, która była dla niej nie tyle duchową opiekunką, co drugą matką. Selene na chwilę posmutniała, gdyż zawsze kiedy Neina do niej mówiła, w jej umyśle pojawiał się na powrót obraz uśmiechniętej matki. Mei była wspaniałą królową, lecz przed kilkoma laty dopadła ją i wykończyła paskudna choroba serca.
Jednak po chwili księżniczka otarła dłonią łzy, a na jej twarzy znów zagościł uśmiech.
– Neina… Łzy? Nie, wydawało ci się…
Wróżka westchnęła i podleciała do Selene na malutkich skrzydełkach.
– Wciąż jesteś nieszczęśliwa z powodu swojej przypadłości. W dodatku martwisz się decyzją króla o twym ślubie.
Selene wiedziała, że nie uda jej się oszukać swojej duchowej opiekunki, więc kiwnęła głową. Nikt tak jak Neina nie potrafił odczytywać ludzkich myśli i uczuć. Usta wróżki rozciągnęły się w troskliwym, niemal matczynym uśmiechu.
– A na czym dokładnie polega ten problem?
Selene wstała i powoli ruszyła w stronę wysokiego okna, z którego rozciągał się widok na ogromny las. Wyciągnęła przed siebie rękę i zatrzymała się wtedy, kiedy dotknęła szyby.
– Nie chcę wyjść za niego, Neino. Nic do niego nie czuję. Nawet nigdy go nie widziałam. Nie będę dla niego dobrą żoną. Nie chcę wyjść za mąż za mężczyznę, którego nie kocham. Luna powiedziała, że najważniejsze jest to, aby przedłużać ród, ale… ale uczucia też są ważne. Przynajmniej dla mnie.
– A więc zaufaj swojemu sercu i czyń zgodnie z jego pragnieniami.
– Ale jak, Neino?
W tym momencie wróżka zniknęła, a do komnaty wpadła podekscytowana Luna.
– Pani moja! Król cię wzywa! Armia wróciła z krainy Serif! Trzeba powitać żołnierzy!
Dziewczyna podprowadziła księżniczkę do lustra. Jeszcze raz poprawiła jej fryzurę, makijaż i jasnoróżową suknię, po czym wyprowadziła ją z komnaty, pomogła jej zejść ze schodów i obie wyszły na skąpane w słońcu zamkowe mury. Tam czekał już król Yoru ze swoją liczną świtą. Luna oddała Selene w jego ręce, po czym ukłoniła się i stanęła gdzieś z boku.
Wszyscy w napięciu wypatrywali armii, jednak bardzo się zdziwili, kiedy ujrzeli jedynie przywódcę. Miał sporo ran na ramionach, karku i twarzy i słaniał się na nogach. Kiedy stanął przed królem, padł na kolana, najwyraźniej z wyczerpania.
– Panie – wysapał. – Bitwa wygrana. Pokonaliśmy Serifińczyków, mimo iż było ich dziesięć razy więcej. Jednak przeżyłem tylko ja.
Yoru szybkim krokiem podszedł do mężczyzny i pomógł mu wstać. Zaniepokojony przyjrzał się jego obrażeniom.
– Dobrze, że chociaż ty przeżyłeś, mój drogi Gabrielu. Nie wiem, co bym zrobił, gdybym stracił tak cennego wojownika. Moja córka zajmie się twoimi ranami. Potrafi doskonale uzdrawiać – Ale nie może przywrócić sobie wzroku, dodał w myślach. Skinął palcem na Selene. Luna natychmiast podprowadziła ją do niego. Król spojrzał twardo na służącą. – Luno, zaprowadź Gabriela i Selene do jej pokoju.
Kiedy cała trójka znalazła się w komnacie księżniczki, Luna kazała Gabrielowi zdjąć kolczugę i tunikę i położyć się na łożu, po czym usadowiła Selene tuż obok i wyszła po odpowiednie lekarstwa. Kilka chwil później wróciła, niosąc na tacy bandaże, watę, butelkę ze spirytusem i kojącą maść eukaliptusową. Postawiła lekarstwa na stoliczku obok łoża i wyszła, a Selene zaczęła pracę. Gabriel przez cały czas obserwował, jak księżniczka ostrożnie wyciąga rękę i bada kształt każdego leżącego na tacy przedmiotu. Potem zaczęła delikatnie wodzić palcami po jego ciele, chcąc znaleźć skaleczenia, a jej dotyk w pewnym stopniu sprawiał mu przyjemność. Wyczuła kilkanaście niewielkich ran na ramionach, karku i twarzy. Te łatwo będzie wyleczyć. Gorzej z tą większą na piersi – bardzo obficie krwawiła. Selene wzięła spirytus i zmoczyła nim kawałek waty.
– Może zaboleć – uprzedziła, po czym zaczęła dezynfekować najgorszą z ran. Gabriel niemal wrzasnął, gdy poczuł na sobie działanie leku. Czuł się tak, jak gdyby jego pierś trawił żywy ogień. Jednak jego krzyk nie robił na księżniczce najmniejszego wrażenia. Wciąż siedziała z kamienną miną. Kiedy skończyła oczyszczać ranę, rozprowadziła na niej maść z liści eukaliptusa. Gabriel westchnął, poczuwszy kojący chłód. Potem Selene zabandażowała ranę i w podobny sposób oczyściła pozostałe skaleczenia.
– Jesteś strasznie małomówna - stwierdził kahardański dowódca, chcąc przerwać tę monotonną ciszę. – Dlaczego badasz dotykiem każdy centymetr mojego ciała? Przecież moje rany są widoczne.
– Ale ja nie widzę – szepnęła Selene, a serce mocniej jej zabiło, gdyż zdała sobie sprawę, że wyjawiła komuś obcemu swój sekret. A zresztą co tam, pomyślała po chwili. To tylko dowódca wojsk, jeden z wielu sług mojego ojca.
Znów zapadła krępująca cisza. Gabriel nie miał pojęcia, co powiedzieć. Znał Selene jedynie z widzenia – czasem obserwował z okna koszar, jak przechadzała się po królewskich ogrodach w towarzystwie Luny – i tak naprawdę nic o niej nie wiedział oprócz tego, że jest córką Yoru. Fakt, że jest niewidoma, bardzo go zaskoczył.
– Od jak dawna? – zapytał w końcu cicho.
– Od urodzenia. Służba kręci się wokół mnie przez całe życie. Wątpię, że kiedykolwiek zdarzy się cud i zacznę widzieć – powiedziała i uroniła łzę.
– Ejże, księżniczko, nie płacz już - Gabriel otarł jej policzek wierzchem dłoni i chwycił ją pod brodę, aby na niego spojrzała.
Ależ ona ma piękne oczy, pomyślał od razu, kiedy ujrzał swe odbicie w lśniących, czarnych jak bezgwiezdna noc oczach. Nigdy szczególnie się im nie przyglądał, ponieważ nigdy nie był tak blisko królewskiej córki.
– Nie trać nadziei – wykrztusił w końcu. – Wszystko ułoży się tak, jak zaplanowali Pha i Erim – Powoli wstał z łoża, cicho postękując, i zaczął wkładać tunikę i kolczugę. – Dziękuję za wyleczenie, Wasza Wysokość.
Ukłonił się i podszedł do drzwi, ale kiedy je otworzył, wpadł na Lunę. Syknął z bólu, gdy się z nim zderzyła. Potem wyminął ją i skierował się na dół, a dziewczyna weszła do komnaty i obwieściła radośnie:
– Pani, twój narzeczony właśnie przybył z Loranu. Król kazał mi cię przyprowadzić na uroczystą kolację.
Świetnie, jeszcze ten przeklęty Kilian się zjawił, pomyślała zdegustowana Selene. Jakbym miała mało zmartwień.
Wciąż bowiem nie mogła ustabilizować szaleńczego bicia swojego serca. Dlaczego nie potrafię przestać myśleć o tym… jak mu tam… Gabrielu?
Selene westchnęła i pozwoliła swojej służce sprowadzić się na dół.

*

ana

Sanai, miałam wrażenie jakbym czytała fragment książki. Jeśli to jest Twoje wypracowanie to gratuluję oromnego profesjonalizmu. I tak za pierwszym razem Ci wyszło? Tak wszystko świetnie poukładane, bez żadnego choćby błędu stylistycznego? Powiem Ci, iż mimo, że to zostało tak dobrze napisane wolę Twój poprzedni tekst; "Pocałunek świtu". Może też dlatego, że nie lubię tego typu bajek, z rycerzami, SF. Tamta praca wydawała mi się bardziej wypływająca z serca, naturalna, poruszająca, ciekawsza. Choć tu bardzo podobał mi się sam początek, bardzo ładnie obrazowo i realnie opisany. Sama zaś opowiedziana historia jest jakby powtórzona, nie nowa, stara. W Twoim poprzednim tekście czuć orginalność i świeżość.

Sanai

Ana - hmm.. Nie wiem co mam powiedzieć Smile

Tak, to jest fragment mojej powieści, nad którą aktualnie pracuję. Wyszło mi tak za pierwszym razem. Ostatnio coraz częściej mam tak, że napiszę sobie przypadkowe zdanie i potem jakoś wszystko dalej się toczy aż do końca. Naprawdę nie widzisz żadnego błędu stylistycznego? Cóż, z tym nigdy nie miałam problemów na lekcjach polskiego. Jeśli chodzi o "Pocałunek świtu"... tak jak już mówiłam, powstał pod wpływem chwili. Ale cieszę się, że również ci się podobał. Jeśli zaś chodzi o "Kochanków śmierci" - staram się patrzeć na to pod kątem filmu, zresztą na każdą swoją powieść tak patrzę (wiem, egoizm, ale to takie moje marzenie, żeby powstała ekranizacja jakiejś mojej powieści, najlepiej zagraniczna Smile

).

Kolejny fragment, tym razem dużo krótszy Razz

------------------------------------------------------------

Stojący przy wyjściu strażnicy otworzyli potężne skrzydła wrót i do zamku wkroczył młody mężczyzna w kupieckim stroju.
– Witaj, panie. To dla mnie prawdziwy zaszczyt. Przesyłam również pozdrowienia od mojego ojca – Ukłonił się, a jego zielone oczy rozbłysły, kiedy ujrzał swoją narzeczoną.
Król skinął głową z aprobatą i podszedłszy do młodzieńca, objął go i poklepał po plecach.
– Witaj, Kilianie. Niezwyklem rad, żeś nas odwiedził. I dziękuję za pozdrowienia. Chodź, przywitaj się z Selene.
Kilian podszedł do księżniczki i zlustrował ją wzrokiem od stóp do głów, po czym ujął jej dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek. Jednak dziewczyna nadal wpatrywała się w bajkową mozaikę na posadzce.
– Witaj, panie – powiedziała cicho i lekko dygnęła.
– Zapraszam na ucztę! – ogłosił Yoru i zaprowadził młodych do komnaty jadalnianej.
Skierowali się do wschodniego skrzydła. Selene szła pod rękę z Kilianem, myśląc, że prowadzi ją Luna. Po drodze natknęli się na idącego do koszar dowódcę armii.
– Gabrielu! – zawołał król. – Dołącz do nas. Trzeba też uczcić nasze zwycięstwo nad Serifińczykami.
Gabriel przyjął zaproszenie, choć tak naprawdę nie miał ochoty świętować, kiedy wszyscy oprócz niego zginęli. Poza tym był bardzo wyczerpany. Ale nie wypadało odmawiać królowi.

– Toast za potęgę Kahardu! Oraz… – Yoru spojrzał najpierw na Kiliana, a potem na swoją córkę. – …za wasz ślub.
Wszyscy unieśli puchary i wypili będące w nich czerwone wino.
– A więc, Kilianie – powiedział Yoru do siedzącego po jego prawicy młodzieńca. – Już niedługo moja mała dziewczynka będzie należeć wyłącznie do ciebie. Ale wspominałeś, że wybłagasz króla Loranu, aby wysłał do Kahardu połowę swojej armii. Czy to nadal aktualne?
– Ależ oczywiście, panie. Lorańscy żołnierze już tu jadą.
Król zaśmiał się radośnie i poklepał swego przyszłego zięcia po ramieniu.
Siedzący obok Kiliana Gabriel lekko się uśmiechnął, ale jego wzrok zaraz powędrował ku siedzącej naprzeciwko niego Selene. Była najwyraźniej smutna i zamyślona. Nic nie zjadła. Jedynie grzebała widelcem w swoim posiłku. Widocznie nauczono ją, że nie należy się wtrącać do rozmów bez pytania…
– Gabrielu – Głos króla oderwał go od rozmyślań. – Już niebawem będziesz miał nowych rekrutów do szkolenia. Nie cieszysz się?
– Tak, tak – Gabriel zamrugał i spojrzał na starca. – Cieszę się. Świeża krew zawsze się przydaje.
– A jak właściwie rozegrała się bitwa w Serifie? Opowiedz nam.
I Gabriel wykonał polecenie. Opowiedział wszystko, nie szczędząc szczegółów. Kiedy skończył, zdumiony król pokręcił głową z niedowierzaniem.
– Sam jeden pokonałeś Dakshiego. Niesamowite…
Selene drgnęła. Zabił Dakshiego? To niemożliwe. Musiałby być bardzo silny. A może był? Księżniczkę ciekawiło również, jak wyglądał. Nie wiedziała, że on w tej chwili wręcz pożerał ją wzrokiem, podczas gdy jej ojciec i narzeczony rozprawiali o interesach…
Kiedy kolacja dobiegła końca, król odprowadził Kiliana do stajni, gdzie stajenni przygotowywali jego konia. Zanim Kilian dosiadł swojego białego rumaka, Yoru oświadczył stanowczo, aczkolwiek radośnie:
– A więc wesele odbędzie się tutaj za tydzień!
Chłopak skinął głową z uśmiechem, po czym wsiadł na konia i ruszył na północ.
Tymczasem Luna zaprowadziła Selene do jej komnaty i zaczęła przygotowywać ją do snu. Obie nie wiedziały, że Gabriel obserwował je z okna sąsiadujących z zamkiem dwupiętrowych koszar. Widział, jak Luna przygotowuje dla Selene kąpiel w drewnianej balii, jak księżniczka zrzuca z siebie suknię i bardzo powoli wchodzi do parującej wody, po czym obmywa swoje delikatne ciało. Nie widział dokładnie wszystkich szczegółów, ponieważ balię ustawiono na środku komnaty, ale mimo to obserwacja sprawiła mu przyjemność. Czuł, jak ogarnia go podniecenie, gdy księżniczka dotykała swoich kształtnych piersi.
Kiedy już wyszła z wody, a Luna pomogła jej się wytrzeć, zauważył, że Selene rozmawia z jakimś malutkim, skrzydlatym, człekopodobnym stworzeniem… Wróżka? Gabriel słyszał o istnieniu wróżek, ale nigdy żadnej nie widział. Dzięki opowiadanym mu w dzieciństwie legendom wiedział, że te duchowe opiekunki czasem ujawniały się ludziom, jednak musieli być oni nieszczęśliwi i zagubieni. On nigdy taki nie był, więc nie miał swojej własnej dobrej wróżki. A teraz patrzył na jedną z nich, maleńką choć bardzo kolorową.

– Co czujesz, kiedy ten wojownik jest blisko ciebie, Selene?
– Sama nie wiem, Neino. Ale… robi mi się tak jakoś ciepło w sercu…
Wróżka na chwilę się zamyśliła i pokiwała głową.
– Tak… To, co tak zżera twoje serce, to ciekawość i pragnienie. Niedobrze, moja droga, niedobrze. Ten mężczyzna zwiedzie cię na pokuszenie. Ale uczynisz jeszcze gorzej, jeśli wybierzesz Kiliana.
– Jak to?
Neina podleciała bliżej Selene, a z jej delikatnych złotych skrzydełek posypał się perlisty pyłek.
– W czasie kolacji ukryłam się za fotelem Kiliana. Wiesz, że ujawniam się tylko tobie, więc on, twój ojciec i ten wojownik mnie nie widzieli. Przeczesałam myśli Kiliana i odkryłam, że tak naprawdę nie chce cię poślubić, ale zrobi to tylko po to, aby zdobyć tron Kahardu. A gdy to się stanie i Kilian spłodzi syna, odeśle cię na zawsze z krainy Phaerim.
Selene zbladła, chociaż od początku nie podobał jej się ten Lorańczyk. Nie dość, że robił jakieś ciemne interesy z jej ojcem, to jeszcze chce się jej pozbyć i władać Kahardem! Nie, nie mogę do tego dopuścić, myślała gorączkowo.
– Co więc mam zrobić? – zastanawiała się na głos. Znów otoczył ją pyłek ze skrzydełek Neiny.
– Po prostu bądź sobą. Nie daj po sobie poznać, że coś cię niepokoi. Wszystko potoczy się tak, jak zaplanowali bogowie…
Gdzieś to już słyszałam, pomyślała księżniczka, wspominając czas spędzony z Gabrielem. I po raz kolejny się rozmarzyła. Wyobrażała go sobie jako wysokiego i silnego mężczyznę o jasnych włosach, oczach błękitnych jak niezmierzone wody morza oddzielającego Phaerim i Serif i sylwetce boga albo herosa. Ten obraz tak zajął jej myśli, że nie słuchała tego, co mówi do niej Neina.
– Selene? Słuchasz mnie?
Dziewczyna zamrugała.
– Tak. Przepraszam, właśnie myślałam o Gabrielu.
– Mówiłam o tym, że jeśli chcesz uwieść tego wojownika, będziesz musiała nabrać odwagi i zacząć z nim rozmawiać. Chociaż powiadają, że nieśmiałość i tajemniczość przyciągają mężczyzn jeszcze mocniej… A więc rozmawiaj z nim, ale spuszczaj wzrok, ilekroć powie ci coś miłego. Częściej się też uśmiechaj – Neina zamilkła na chwilę. – Chodź ze mną. Zaprowadzę cię do ogrodu.
Selene nic z tego nie rozumiała, ale kiedy poczuła maleńkie rączki wróżki na swojej dłoni, powoli ruszyła przed siebie. Była zaskoczona, że ani razu się nie potknęła i nie uderzyła o nic. Luna, która właśnie kierowała się do jej komnaty, zachłysnęła się, widząc, że Selene idzie ku niej całkiem sama, i natychmiast do niej podbiegła.
– Dokąd idziesz, pani? Zrobisz sobie krzywdę! Pozwól, że cię zapro…
– Idź do siebie, Luno – przerwała jej księżniczka. – Dam sobie radę.
Zostawiła za sobą służkę i zeszła po schodach do głównego korytarza, a tam zdumieni strażnicy otworzyli jej drzwi i wyszła do królewskiego ogrodu. Niemal od razu w jej nozdrza uderzył upojny zapach róż, który z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej się nasilał. Selene domyślała się, że Neina prowadzi ją do rozarium, czyli tej części ogrodu, w której hodowano róże i którą ona lubiła najbardziej. Niebawem za sprawą wróżki palce księżniczki musnęły aksamitne płatki jednej z róż i dziewczyna szeroko się uśmiechnęła. Yoru nie chciał hodować róż – uważał to za zbyt kobiece – ale wiedział, że jego córka kochała te kwiaty najbardziej ze wszystkich i w końcu zgodził się urządzić rozarium. I Selene była mu za to wdzięczna, ponieważ tylko tam czuła się choć odrobinę szczęśliwa.
Nagle poczuła, jak coś dziwnego dotyka jej włosów.
– Nie bój się – zaśmiała się Neina. – To tylko biała róża. Wplotłam ci ją we włosy, żeby dodać ci uroku. Biel oznacza czystość i niewinność, a to także powinno przyciągnąć uwagę twojego wojownika.
– Po co to wszystko robisz, Neino?
– Czy to źle, że chcę, abyś była naprawdę szczęśliwa, moje dziecko? – Wróżka znów spojrzała na nią troskliwie i uśmiechnęła się. Kto wie – może kiedyś uda mi się jeszcze przywrócić jej wzrok?, myślała. I chociaż była dla Selene jak matka, to ona była dla niej jak córka, której nigdy nie miała. – Opowiem ci pewną historię. Mówi o młodej dziewczynie, takiej jak ty, i o młodzieńcu takim jak Gabriel. Wspomniana jest tam również biała róża, która jest dla tego chłopaka uosobieniem jego ukochanej…
Neina zaczęła krążyć wokół Selene i dziewczyna usłyszała jej subtelny głos:

Zielona dolina była bardzo pogodna.
Pośrodku biegł niebieski strumień.
Jasnowłosa dziewica w rozpaczy
raz spotkała tu prawdziwą miłość
i powiedziała mu:
„Przyrzeknij mi,
że kiedy zobaczysz białą różę,
pomyślisz o mnie.
Bardzo Cię kocham,
nigdy nie pozwolę odejść.
Będę Twoim duchem róży”.
Jej oczy wierzyły w tajemnice.
Mogłaby leżeć pomiędzy liśćmi bursztynu.
Jej dziki duch, serce dziecka,
wciąż delikatna i cicha, i łagodna.
On ją kochał, a ona powiedziała mu:
„Przyrzeknij mi,
że kiedy zobaczysz białą różę,
pomyślisz o mnie.
Bardzo Cię kocham,
nigdy nie pozwolę odejść.
Będę Twoim duchem róży”.
Kiedy wszystko było zrobione,
ona zawróciła.
Tańczyła przy zachodzącym słońcu,
a on to zobaczył.
Jej widok na wrzosowisku, na zawsze.
Mógłby usłyszeć jej głos:
„Przyrzeknij mi,
że kiedy zobaczysz białą różę,
pomyślisz o mnie.
Bardzo Cię kocham,
nigdy nie pozwolę odejść.
Będę Twoim duchem róży”.

Selene słuchała piosenki jak zaczarowana. Dokładnie wyobraziła sobie wszystko, o czym była mowa – dziewczynę, młodzieńca, zieloną dolinę, niebieski strumień, zachód słońca, wrzosowiska… i białą różę.
– Rozumiesz już, moja droga? Miłość to piękna rzecz. Jeśli nie wykorzystasz szansy, którą dał ci los, nie dostaniesz już drugiej. Idź więc i ciesz się życiem, księżniczko – powiedziała Neina, po czym zniknęła, zmieniając się w perlisty pyłek.
Selene ogarnęła niespodziewana euforia. Zaczęła obracać się wokół własnej osi i śmiać się prosto do słońca, które powoli chyliło się ku zachodowi. Nie wyjdzie za Kiliana. Prędzej ucieknie z Kahardu albo najlepiej z Phaerimu. I najlepiej w towarzystwie Gabriela…
Kahardański dowódca wydawał jej się całkiem miłym człowiekiem. Intrygował ją. Z całych sił pragnęła poznać go bliżej. Nie potrafiła zapomnieć jego słów: Nie trać nadziei. Wszystko ułoży się tak, jak zaplanowali Pha i Erim.
A jeśli nie? Co jeśli ona sprzeciwi się ich woli i zmieni swoje przeznaczenie? Istniało pewne ryzyko, ale księżniczka była przygotowana na wszelakie konsekwencje tego, co niebawem zamierzała uczynić…

*

Mała_mi

Córka króla z woli ojca wydana za KUPCA?? Chyba troszkę poniżej stanu chcą ją wydać.
Kiedy przeczytałam, że Selene potrafi dobrze uzdrawiać, pomyślałam, że musi mieć jakąś cudowną, uzdrawiająca moc w rękach. To by chyba w jakiś sposób tłumaczyło, dlaczego to właśnie ona ma się zająć Gabrielem. Tymczasem... wojownika oddano w ręce niewidomej księżniczki, która na oślep jedynie zdezynfekowała i zabandażowała rany. Nie łatwiej byłoby zawołać królewskiego lekarza? Ja osobiście nie pozwoliłabym opatrzyć swoich ran osobie, która najpierw musi mnie wymacać od stóp do głów, żeby w ogóle zorientować się gdzie te rany są.

Przepraszam, ale wydaje mi się, że cała ta sytuacja jest mocno naciągana. I w całej tej historii, chodzi chyba tylko o to, żeby pani księżniczka sobie trochę dzielnego rycerza podotykała. I to w dodatku w jej prywatnej komnacie. Nie bała się, że jej łóżko zakrwawi?
Albo że ją opacznie zrozumie? Zaciągnęła go to swojej sypialni, odprawiła służącą, nie tłumacząc, że jest niewidoma zaczęła ' badać palcami każdy centymetr jego ciała'. No mógł sobie rycerz różne rzeczy pomyśleć.
Hmm kolejna sprawa. Poważna rana na piersi nie wymagała szycia? Spirytus i eukaliptus wystarczył?

Trudno też mi wyobrazić sobie sytuację, w której jeden, ranny człowiek kieruję wojennym okrętem.

Widok na łazienkę księżniczki z koszar? Wow ktoś tu chyba zadbał o rozrywkę dla żołnierzy.

Dlaczego nikt nie wie o tym, że księżniczka jest niewidoma? To chyba jest coś, co raczej trudno ukryć.

Sanai wydaję mi się, że ty po prostu za dużo chcesz w krótkim czasie napisać. Pisanie książki to strasznie pracochłonny proces. Najpierw trzeba wszystko dokładnie przemyśleć.

ana

Zadziwił mnie i ubawił powyższy komentarz napisany przez Mała mi / przepraszam, niewiem czy dobrze napisałam/. Myślę, że te spostrzeżenia są słuszne gdy pisana historia nie jest fantasy. Ja odebrałam ją jako historię pisaną dla dzieci, bajkę, gdzie wszystko jest możliwe i nie musi spełniać realiów. Jeśli to jest dla dzieci ,to one nie będą podejrzewać żadnych podtekstów seksualnych. Nie dojrzą różnych nieścisłości jak np nienormalności w tym.że rycerze nie wiedzieli o tym, że księżniczka nie widziała. Jeśli Sanai musiałaby wszystko sensownie przedstawić to nie miałaby prawa umieścić tu gadającego smoka. Wiele przeczytałam takich historii z nieścisłościami i nie miałam pretensji najwyżej mnie nudziły , gdy już wyrosłam. Natomiast dla dzieci nieważne są szczegóły. Im dziwaczniejsza tym bardziej trafia do ich ogromnej i wymagającej wyobrażni. Na przykład: ranny rycerz potrafi sam żeglować okrętem/ dziecko podziwiać będzie zaradność, hart ciała, siłę woli waleczność a nie zastanawiać się, czy jest to możliwe w praktyce/. I takie jest zadanie bajek. Mają być kolorowe, fantastyczne i przez splot przedziwnych wydarzeń ukazywać charaktery ludzkie , wysnuwać wątki moralnie i przez to wychowywac.

Przepraszam bardzo, to NIE JEST miejsce na dyskusje o fantastyce. Odsyłam do innych działów. Nie pisz komentarza po to, by wyrazić swoją opinię na temat bajek.
Aha, jakbyś nie zauważyła, tytuł "Kochankowie śmierci" ni w ząb nie nadaje się na bajkę dla dzieci. Ani śmierć ani kochankowie.
Mal.

An-Nah

Ana, czyli fantasy to dla ciebie książki dla dzieci?
Pogratuluję dziecku, które przebrnie przez "Pieśń Lodu i Ognia".

Przepraszam, ze to nie komentarz jeszcze. Nie mogę się za komentowanie zabrać, ale nadrobię z pewnością Smile

Mała_mi

To jest twoim zdaniem fragment z książki dla dzieci?

ana

Przyznaję , że tak stwierdziłam, iż może być to książka dla dzieci po przeczytaniu pierwszego fragmentu. Po prostu księżniczka, rycerze... Powinnam była przeczytać następny fragment, ale po prostu mi się niechciało, gdyż nie lubię fantastycznych książek. I przyznaję się bez bicia, że nie do końca wiedziałam co znaczy fantazy. Przepraszam za zamieszanie

W takim razie nie wypowiadaj się o tekście, którego nie czytałaś, a jedynie zerknęłaś na rycerzy i tak dalej. Za następne takie wyskoki będzie ostrzeżenie.
Mal.

Sanai

Wiecie co? W sumie faktycznie fantasy jest tu tyle, co kot napłakał. A skoro to bardziej przypomina bajkę, to może to jest... hmm... baśń z elementami fantasy?

Mała_mi

Sanai, nie ważne jest to, jak zaklasyfikujesz ten tekst. Co za różnica, jakkolwiek byś go nie nazwała, widać że jest on skierowany do czytelnika dorosłego. ( a właściwie chyba nastoletniego, nie ważne) Nazwanie tego baśnią nie zwalnia cię od wyeliminowania błędów logicznych.
Zamiast zmieniać nazwę gatunku, po prostu popracuj nad tekstem.

Naprawdę wystarczy tylko trochę pomyśleć. Kilka drobnych zmian mogłoby uczynić ten tekst bardziej prawdopodobnym.

np.

Usuń zdanie, w którym jest mowa o zdolnościach żeglarskich Gabriela. Czytelnikowi samo nasunie się na myśl, że musiała być na okręcie załoga, która nie brała udziału w bitwie.

Skoro jego rany nie są poważne, niech załoga statku się nimi zajmie. Zresztą tak sobie myślę, że gdybym ja była królem, to wysłałbym razem z rycerzami lekarza, który po bitwie mógłby się nimi zająć.

Jeśli Gabriel koniecznie musi podglądać księżniczkę, to niech się chociaż wdrapie na drzewo, rosnące przy oknie jej komnaty.

Usuń scenę opatrywania ran przez księżniczkę, która dla mnie nie ma sensu i i zapoznaj ich w inny sposób.

Wybacz mi, ale drażni mnie twój brak wytrwałości i ciągła zmiana pomysłów. Gdy tylko ktoś wskaże ci błędy, zamiast nad nimi pracować, rozpoczynasz pisanie nowego tekstu.( wciąż popełniając te same byki) Ile już masz tych książek rozpoczętych? Taka postawa nie wróży dobrze twojej przyszłości.

Poza tym... każdy twój tekst zaczyna się w ten sam sposób. Nie ważne czy jest o wampirach, rycerzach, zwyklych ludziach. W każdym z nich jest zawsze zapowiedź wątku miłosnego. Rozumiem, że lubisz o tym pisać, ale nie można wszystkiego tak od razu po kilku stronach czynić oczywistym.

An-Nah

Nie wiem, generalnie najważniejsze zarzuty zostały już postawione... z mojej strony dodałabym pewne twoje niezdecydowanie co do tego, że, czy to ma być baśń dla dzieci, czy dojrzałe fantasy (z drugiej strony miksy tego typu potrafią wychodzić wcale nieźle...) i wątpliwość co do tego, czy bitwę, którą przeżył tylko jeden człowiek (swoją drogą, bardzo mała prawdopodobna sytuacja...) można uznać za wygraną...

Natomiast chciałabym zwrócić uwagę na środki stylistyczne, których używasz, pisząc z punktu widzenia księżniczki. Niby narrator jest trzecioosobowy, ale jednak dziwnie się czyta, kiedy piszesz, że niewidoma dziewczyna siedzi przed lustrem, albo podchodzi do okna... Myślę, że pisząc o osobie niewidomej powinnaś skupić się na innych odbieranych przez nią bodźcach. Jeśli piszesz, że podeszła do okna, skup się nie na widoku za nim (nie musisz go jednak pomijać!), ale na podmuchach wiatru czy promieniach słońca, które dziewczyna czuła na twarzy, na zapachach, dźwiękach... Narrator "widzi", ale bohaterka odbiera świat inaczej.

Sanai

Davius szedł powoli przez pustkowia Serifu, omijając ubrudzone krwią i zaschniętym błotem trupy swoich żołnierzy. Ogarniało go coraz większe przerażenie, kiedy spoglądał w te martwe oczy i twarze wykrzywione w szkaradnych grymasach. Zastanawiał się, jak to możliwe, że przegrali, skoro byli silniejsi magicznie.
I nagle przyspieszył, ponieważ dostrzegł dobrze znaną mu osobę. Och, Dakshi… Tylko nie ty, pomyślał. Ukląkł przy zwłokach przyjaciela i zaczął histerycznie zawodzić. Rozpacz objęła go swoimi lodowatymi ramionami i zamknęła w żelaznym uścisku. Mag nie zauważył nawet, że podeszła do niego kobieta o ogniście czerwonych włosach, i nie poczuł dotyku jej dłoni na ramieniu.
– Nie wszystko stracone, mój drogi – wyszeptała mu prosto do ucha. – Możemy przecież sprawić, żeby wrócił z zaświatów… Możemy wskrzesić całą armię…
Davius spojrzał na nią lśniącymi oczami w taki sposób, jakby właśnie powiedziała najmądrzejszą rzecz na świecie.
– Tak, masz rację, Karisso!
Puścił więc ciało Dakshiego i zamknął oczy. Usiłował się skupić i zgromadzić moc potrzebną do tego eksperymentu.
W tamtych czasach wszyscy magowie, uczeni i myśliciele wierzyli, że magia istnieje na całym świecie, w każdej roślinie, zwierzęciu, czy choćby nawet w każdym drobnym ziarenku piasku. Davius nie był wyjątkiem. Również w to wierzył. Właśnie dlatego ściągnął do siebie trochę magii z powietrza i wzniósłszy dłoń nad piersią Dakshiego, wyszeptał w starym języku Serifińczyków zaklęcie wskrzeszenia. Z jego dłoni wystrzelił snop białego światła, a po chwili Dakshi otworzył szeroko oczy i podniósł się do pozycji siedzącej, kurczowo łapiąc oddech. Potem spojrzał z niedowierzaniem na maga.
– Davius… Co się stało? Przecież… ten przeklęty Gabriel mnie zabił!
– Owszem, mój drogi przyjacielu, lecz ja, dzięki wspaniałomyślności Karissy, przywróciłem cię do życia.
Dakshi, uspokoiwszy nieco oddech, spojrzał na stojącą za magiem kobietę o czerwonych włosach i skinął jej głową z wdzięcznością. Karissa uśmiechnęła się, a jej błękitne oczy rozbłysły, przez co serce zabiło mu szybciej. Była kobietą Daviusa, lecz jej dyskretny urok sprawiał, że wabiła mężczyzn i z łatwością owijała ich sobie wokół palca.
– Chodź teraz z nami. Pokażę ci pewną sztuczkę.
Głos maga wyrwał go z zamyślenia. Dakshi powoli wstał i poszedł z Daviusem i Karissą na niewielkie wzgórze. Stamtąd rozciągał się widok na całe pole bitwy, które zalewało morze trupów. Ten jakże niecodzienny widok sprawił, że Dakshiego ogarnęła melancholia. Cała armia uzdolnionych magicznie wojowników wyrżnięta w pień. Mężczyzna przeklął w duchu Kahardańczyków i wszystkich mieszkańców Phaerimu. Niebawem srogo zapłacą za swój haniebny czyn, pomyślał mściwie.
Tymczasem Davius zamknął oczy, wzniósł ręce ku niebu i wyrecytował inkantację wskrzeszenia w staroserifińskim języku, a stojąca przy nim Karissa oczekiwała z rosnącym podnieceniem tego, co miało za moment nastąpić. Po chwili zerwał się silny wiatr, a niebo przecięła jaskrawa błyskawica. Mag i jego towarzysze z ponurą satysfakcją obserwowali, jak w dole żołnierze zaczęli podnosić się z ziemi. Ich rany zniknęły i teraz wyglądali jeszcze groźniej. Kiedy już cała armia zmartwychwstała, Davius przemówił potężnym, władczym głosem:
– Żołnierze! Ponieśliśmy sromotną klęskę w walce z Kahardańczykami. Zabili was wszystkich. Jednak nie możemy się tak łatwo poddać. Wskrzesiłem was, abyśmy tym razem odnieśli wielkie zwycięstwo. Ruszajmy więc zdobyć krainę Phaerim!
Powietrze drżało i huczało od pełnych poparcia okrzyków serafińskich wojowników. Davius, Karissa i Dakshi zeszli ze wzgórza, by poprowadzić ich do zwycięstwa.

*

– Co takiego?!
– Tak jak słyszałaś, Selene. Wasz ślub odbędzie się tutaj za tydzień. Tak uzgodniliśmy z twoim narzeczonym – oznajmił stanowczo Yoru.
– Ale dlaczego nie ze mną? Przecież ta sprawa również mnie dotyczy, ojcze – jęknęła Selene.
– Owszem, lecz musisz zrozumieć, że kobiety należące do naszego rodu nigdy nie miały, nie mają i nie będą mieć prawa głosu w sprawie zamążpójścia. – Król odwrócił się, ale zanim wyszedł, dodał jeszcze: – Jutro z samego rana poślę po najlepszego medyka w Phaerimie. Powinien przybyć i przywrócić ci wzrok przed upływem tygodnia.
Księżniczka usłyszała kroki swojego ojca i dźwięk zamykanych drzwi. Była oburzona, ale z drugiej strony nie dziwiło jej jego zachowanie. Yoru zawsze był despotą. Wszystko musiało się odbywać tak, jak tego chciał. Selene doskonale rozumiała fakt, że starał się utrzymać swoją silną pozycję, jednak nie musiał być takim tyranem w otoczeniu najbliższych. Księżniczka poczuła, jak po jej policzkach płyną łzy. Ze smutkiem pomyślała o Gabrielu. Już sięgała swoich włosów, aby wyciągnąć z nich białą różę, którą nosiła specjalnie dla niego, gdy nagle poczuła na swojej dłoni dotyk maleńkich rączek Neiny.
– Uspokój się, kochanie. Nie dopuścimy do tego, aby spełniła się wola króla. No już, powolutku. Wszystko ułoży się po twojej myśli, zobaczysz.
– Zaprowadź mnie do koszar, Neino. Chcę porozmawiać z Gabrielem.
Wróżka posłusznie wykonała jej polecenie i już po chwili Selene podążała w stronę wyjścia, widząc jedynie rozmazane plamy. Nie miała pojęcia, dlaczego serce tak jej biło, jakby za chwilę miało wyskoczyć z piersi. Czy to z powodu Gabriela, czy może raczej przez narastający gniew na ojca i Kiliana?
W końcu księżniczka zorientowała się, że zmieniło się otoczenie. Czuła teraz pod stopami nierówne kamienie, słyszała ciche brzęczenie metalu. Widziała tylko niewyraźne, słabe światło pochodni. To na pewno były koszary. Selene uśmiechnęła się.
– Szybciej, Neino.
Wróżka poprowadziła ją jeszcze kawałek, aż nagle się zatrzymała.
– Nie mogę dalej cię prowadzić. Wyczuwam tu niepokojącą aurę. Musisz sama znaleźć tego wojownika.
Zniknęła. Selene nic z tego nie rozumiała. Co tu, w koszarach, może niepokoić poza nieco mrocznym wyglądem? Może wróżki były wrażliwe na otoczenie?
Księżniczka wznowiła powolną wędrówkę wąskim korytarzem, przytrzymując się kamiennej ściany dla równowagi. Kiedy brzęczenie metalu stało się wyraźniejsze, zatrzymała się niepewnie.
– Gabrielu? – Żadnej odpowiedzi. Po chwili powtórzyła głośniej: – Gabrielu?
– Selene? Co ty tutaj robisz? Jak tu trafiłaś?
Gabriel podszedł do niej. Dostrzegła tylko wielką, ciemną plamę na nieco jaśniejszym tle. Wyciągnęła rękę, aby go dotknąć, ale on chwycił ją za nadgarstek. Stali tak przez chwilę, po czym księżniczka odwróciła głowę i wysunęła swoją filigranową dłoń z jego ogromnej, silnej ręki. Nie protestował.
– Chciałabym z tobą porozmawiać, Gabrielu. Czuję, że mogę ci zaufać. Chcę ci się zwierzyć ze swojego problemu – wyszeptała niemal jednym tchem.
Usłyszała westchnienie Gabriela. Ujął jej rękę i podprowadził ją do podniszczonego drewnianego stołu.
– O co chodzi? – spytał rzeczowo, gdy usiedli.
Selene przyłożyła sobie rękę do serca, aby uspokoić jego szalony pęd.
– Ojciec i Kilian zdecydowali, że nasz ślub odbędzie się za tydzień. Nawet nie zapytali mnie o zdanie, dasz wiarę? Papa uważa, że żadna kobieta z naszego rodu nie ma i nigdy nie będzie miała prawa do małżeństwa z miłości. Nie jestem już taka pewna, czy chcę wyjść za Kiliana. Wydaje mi się, że on tylko udaje, a tak naprawdę jest złym człowiekiem. Powiedz mi, Gabrielu, co ja mam teraz począć?
Minęła długa chwila, nim Selene uzyskała odpowiedź, gdyż Gabriel gorączkowo zastanawiał się nad rozwiązaniem, wpatrując się w nią jak w obraz. Sam nie wiedział, co w tej chwili zrobić. Nie chciał przyznawać się do tego nikomu, ale na jej widok serce biło mu jak szalone. Nie powinno tak być – w końcu Selene była księżniczką Kahardu, jego panią – ale nie potrafił tego zatrzymać. Już dawno temu nieświadomie rzuciła na niego miłosny urok, i to tak silny, że nic nie może go odczynić. Najchętniej zabrałby ją daleko stąd, ale… Zaraz, zaraz. A może to nie taki zły pomysł?, pomyślał nagle, a głośno powiedział:
– Nie musisz się zgadzać, jeśli nie chcesz.
Selene pokręciła głową.
– Obawiam się, że muszę na to przystać. Jeśli odmówię, stosunki Kahardańczyków z Lorańczykami mogą się pogorszyć. Mam już dość tyranii ojca…
– Więc możesz odejść ze mną. I tak zamierzałem to uczynić. Co komu po tak marnym dowódcy jak ja… Wolę opuścić to miejsce niż szkolić Lorańczyków. To zdradziecki naród.
Selene zamarła. Uciec? Na pewno zauważyliby jej zniknięcie i rozpoczęli poszukiwania. Przetrząsnęliby całą krainę, byleby tylko ją odnaleźć. Propozycja kusząca, jednak gwardziści jej ojca byli niezwykle brutalni. Nie przejęliby się, że jest królewską córką. Zlinczowaliby ją jak psa, gdyby Yoru im kazał.
Dziewczyna poczuła dotyk Gabriela na swojej dłoni i natychmiast mu się wyrwała.
– Nie… Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł… Nie mogę… Znajdą mnie…
– Cóż, nie nalegam. – Gabriel puścił jej rękę i wyjrzał przez okno. – A może, póki jeszcze widno, przejdziemy się na spacer?
Selene poczuła, jak jej twarz oblewa się rumieńcem. Mogła sobie wyobrazić, jak dowódca się do niej uśmiecha. Jej serce znów zatrzepotało.
– Może innym razem. Muszę już iść. Na pewno zauważyli moje zniknięcie.
– Pozwól się chociaż odprowadzić.
– Dam sobie radę, dziękuję. Moje cierpienie nie potrwa długo. Papa sprowadzi znakomitego w swoim gachu medyka. Przed dniem ślubu powinnam odzyskać wzrok.
Wstała i, nim zdążył zareagować, zniknęła w wąskim korytarzu. Gabriel usiadł z powrotem przy stole i grzmotnął weń pięścią, po czym ukrył twarz w dłoniach. Biedna dziewczyna, pomyślał. Ale i tak ją stąd wyciągnę, choćby bogowie mieli mnie za to srogo ukarać.