Jak postanowiłem zostać samobójcą [NZ]

ZŁAMANA

W pokoju panował półmrok. Siedziałem jak zwykle w mym starym fotelu i przeglądając albumy zdjęć dawno zapomnianych pogrążałem się w dalszym nieokreślonym uczuciu braku gruntu pod stopami i beznadziei. Patrzyłem na fotografie i każda z nich zabierała mnie w czasy tak odległe, że wydawały się snem wariata, jakąś ułudą. Popiłem każde zdjęcie łykiem czystej by gorzkość wyimaginowana szybciej ustępowała gorzkości prawdziwej i dlatego, ach jak wspaniałej. Z odrętwienia wyrwał mnie mój stary przyjaciel pełen pcheł i zrzucający sierść o wiele częściej niż normalne kundle. Dlaczego wybrałem spośród tylu psów schroniskowych czekających na nowe życie właśnie kundla? Był taki sam jak ja. Miał takie samo życie- matowe i nie pozostające wątpliwości, że bezsensowne. Jedyna różnica- ja kiedyś mogłem jak to się mówi „ustawić” ale że szczeniak byłem zielony to spieprzyłem wszystko jak leci. Właśnie przekręciłem stronę i spiorunował mnie patrzący na mnie niewinnie ukochany wyraz oczu. Tak, takie piękne miała oczy (dopiero potem powiedziała, że nosi soczewki). I włosy długie, kręcone, o kolorze kasztana gotowego spaść między jesienne liście. Zawsze owijały się wokół mojej szyi jakby miały własne życie i wiedziały czego właścicielka chce mimo, że w tej chwili zmywała mi przykładowo głowę za to, że o niej zapomniałem na kolejnej imprezie. Ach gdybym miał pracować przez 12 godzin dziennie przez najbliższe 30 lat (czyli pewnie do śmierci) byle tylko było mi dane przenieść się za to do 12 czerwca 1988 i odwrócić ten nie- do odwrócenia splot decyzji głupich i takich childlish (tak, widać od razu, że skończyłem jako belfer) zachowań. Najgorsze są dwa uczucia- samotność taka bezgraniczna nieokreślona, nie mająca początku ani końca, jak jedna wielka czarna dziura i świadomość przegranego życia.. Wszystkie przeżycia, wszystkie porażki od podstawówki licząc przytłoczyły mnie w tak, że niemal fizycznie czułem ich ciężar. Przewróciłem kartkę znów i znów, lecz obrazy zaczęły mi się rozmywać a głowa ciążyć. Uff - pomyślałem – dziś będzie się spało lepiej choć wiadomo co przyniesie jutro – kac przez duże K jakby stado słoni urządziło sobie potańcówkę na powierzchni kieliszka od wódki. Ostatni raz spojrzałem na nasze ślubne zdjęcie gdy miałem z nią legalnie już dzielić życie i poczułem, że wzbiera we mnie złość. Co warte jest twoje życie, twoja marna egzystencja, ty imitacjo ludzkiego szczęścia hedonistyczny imbecylu ! – krzyczałem sam na siebie tak głośno, że sąsiadka z dołu zaczęła walić kijem od szczotki w moją podłogę. I nagle w mojej głowie pojawia się myśl, że czas zakończyć to pasmo niepowodzeń i jako pięćdziesięciolatek stuknąć w kalendarz. Tak oto zacząłem planować samobójstwo, lecz postanowiłem, że przez najbliższy tydzień odwiedzę 7 osób które najbardziej skrzywdziłem. Nie po to by usłyszeć to zbawienne" wybaczam Ci", ale po to by zrobić choć raz coś dobrego zanim trafie do piekła ( a tak na pewno się stanie nie mam co do tego żadnych wątpliwości).

Helena03

Będę pierwsza.

No cóż, długie to nie jest i w zasadzie można na tym skończyć. Ale jednak nawet krótkie teksty analizuje się z zapałem.
Zacznę od strony technicznej, która leży. Leży, kwiczy i wzywa bety. Gdzie się podziały przecinki i znaki interpunkcyjne poza kropką? Momentami wyrazy zlewają się i powstaje artystyczna paćka. Można policzyć na palcach obu rąk zdania, w których zawitał przecinek, w zasadzie postawiony przed żelaznym słówkiem "że".
Tekst bez "przerywników" czyta się koszmarnie ciężko, a przecież lektura ma być przyjemnością, a nie męczarnią.

Mała_mi

Oj, ciężko mi się tą króciznę czytało. Powiem szczerze, że nie bardzo mi ten fragment przypadł do gustu. Bo ani styl dobry, ani treść ciekawa.
Dla mnie cały fragment to jedynie kilka banalnych przemyśleń i właściwie nic więcej.

Alice

To jeszcze ja się będę czepiać Wink

.