Ahle Mida [NZ]

Nitocris

Chcę Wam przedstawić prolog mojego fantasy. Jest on publikowany na pewnym blogu. Ciekawa jestem Waszej opinii. Każde zdanie może coś wnieść. Chcę tylko powiedzieć coś o tym świecie. Podwaliny, m.in. jednak z bohaterek, powstały 15 stycznia 2007. Gdzieś tak we wrześniu lub październiku stworzyłam drugi świat. Z powodów sobie znanych, połączyłam te dwa światy, każdy po troszku zmieniając. Wtedy też powstała druga bohaterka i jej kochanek. Obecnie jestem w trakcie pisania pierwszej części pierwszego rozdziału i planowaniu kolejnej postaci, tym razem chłopca. Jeśli ktoś chciałby wiedzieć w jakim stylu to będzie, to od razu mówię. Coś pomiędzy Feliksem W. Kresem a Tadem Williamsem. Więcej odpowiedników nie znam. Aha, i tylko prolog jest taki brutalny w nadmiarze. Ogólnie to dość pokojowa książka, gdzie leje się krew, każdy bohater umiera w drastyczny sposób a jedyną rzeczą jaka przeżywa jest Wielkie Zło. A tak na serio, to mam nadzieję napisać coś porządnego. Mogę tylko zdradzić, że mam w planach trzy wątki śmierci. Nie marudzę już (pewnie nie mówiłam, ale jest ze mnie wielka gaduła) i publikuję ten prolog, jest bardzo krótki.

Prolog

Lato w prowincji Haenste było niezwykle gorące. Od kilku dni nie padał deszcz, a wiatr prawie nie dawał o sobie znać. Mieszkańcy wioski Kens zabarykadowali się i wyglądało na to, że mają jednak spore zapasy żywności. Wokół małej miejscowości ustawiła się część Armii Imperialnej. Oblegali Kens już pare dni i wszyscy tracili siły przez upał. Dowódca siedział kilka godzin na koniu, stojąc na wprost głównej bramy, a raczej czegoś, co ją przypominało. Żołnierze stali w pełnej gotowości, spodziewając się rozkazu szturmu. Rozległ się cichy odgłos galopu, a po chwili pojawił się samotny jeździec. Zatrzymał się przy dowódcy i czekał na pozwolenie, by móc zdać raport.
- Ilu? - -spytał tubalnym głosem dowódca.
- Około stu osób - odpowiedział zwiadowca, zawyżając liczbę o kobiety i dzieci.
- Czy wieś jest drewniana?
- Jest pare kamiennych domów…
- Czy wieś jest drewniana? - ponowił pytanie zdenerwowanym głosem.
- T-tak - potwierdził zwiadowca jąkając się. Przeczuł, co się zaraz stanie.
- Spalić wioskę - zagrzmiał dowódca.
Łucznicy posłusznie zatknęli ogniste strzały, naciągnęli łuki i wystrzelili. Na początku była cisza, potem mieszkańcy wioski zaczęli krzyczeć. Słychać było wycia, jęki, płacze, ale docierały one do oblegających jakby z daleka . Wszyscy stali osłupiali i patrzyli na płomienie. Niektórzy mieli wrażenie, że razem z dymem ulatują dusze ludzkie. Zwiadowca najbardziej zapamiętał krzyk dziecka, noworodka, który ginął za idee swoich rodziców. Żołnierze ginęli za idee władców. Ginęły ich dusze i sumienia. Wielu z tamtych chłopców za kilka lat nie zwróci uwagi na mord w biały dzień i nie będzie miało obiekcji by zranić dziecko. Teraz niektórzy z nich się trzęśli, patrzyli na ogień ze strachem. Gdzieniegdzie można było poczuć kwaśny zapach moczu. Zza palisady wyskoczył płonący człowiek i biegł w ich stronę. Ten, kto go zestrzelił z łuku, później zemdlał. Dowódca patrzył na to wszystko i nawet się nie poruszył. Wieczorem, niedaleko Kens, gdy wszyscy żołnierze modlili się do swych bogów za dusze zmarłych, dowódca wraz z wyższymi rangą wojskowymi urządził huczną zabawę na cześć zwycięstwa.

Nitocris

caislohen

Hmm... Po zapowiedzi, spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Przeczytałem tekst i zawiodłem się. Jest to prolog, więc może coś się wydarzy.
Nie będę wytykał szczegółowych błędów, ale są trzy, które mnie bardzo poruszyły. Oj, bardzo.
Oto pierwszy:

Nitocris

uzasadnionej krytyki się nie boję, a nawet taką lubię.
jak się przyjrzałam, o co ci chodziło, to masz rację. z tym galopem to nawet już wiem jak zmienić.
dzięki